Categorie Wat is

In de gebruikelijke zin is altruïsme onzelfzuchtige hulp voor anderen. In algemene zin wordt het beschouwd als een positieve, respectabele kwaliteit. Maar zelfopoffering neemt soms extreme vormen aan. Bijvoorbeeld, in de zorg voor anderen, een persoon volledig vergeet over zichzelf of gedurfd handelt, uitsluitend voor zijn eigen autoriteit.

Volgens statistieken is een derde van de echtscheidingen het gevolg van mannelijk overspel. Niemand is hier immuun voor. Maar de verraders hebben een zeer handige verklaring voor hun eigen ontrouw: "Een man is van nature polygaam, hij heeft dit nodig." Van de verre voorouders zijn we gescheiden door een lang proces van socialisatie, culturele, morele en morele waarden.

Heel vaak in de levensloop van een persoon zijn er situaties die een zekere opwinding veroorzaken: examens, spreken in het openbaar, aankomende interviews, wedstrijden, enz. Op zulke momenten kunnen er niet alleen enkele emotionele ervaringen zijn, maar ook externe manifestaties: handpalmen zweten, stem verdwijnt, stotteren verschijnt, knieën schudden, handen trillen en andere onaangename processen optreden.

In het leven plegen we vaak handelingen die zelfs voor onszelf niet te verklaren zijn. We breken bijvoorbeeld zonder reden een vreemdeling in. Of koop een nieuwe handtas in plaats van een donsjack. Meet - dit zijn triggers of interne automaten van onze hersenen. Ze handelen in het omzeilen van gezond verstand en wilskracht. Maar er is ook goed nieuws: "automatische" acties of gewoonten zijn niet aangeboren.

We zeggen vaak automatisch 'dank u wel', alleen maar omdat we hier al van kinds af aan gewend aan zijn. Maar echte dankbaarheid vereist veel innerlijk werk, wilskracht en moed. Waarom is dankbaarheid zo belangrijk? Hoe vermindert de energie van dankbaarheid stress, behoedt het gezin en verbetert het de gezondheid? Hoe gebruik je een dagboek om dankbaarheid tot een manier van leven te maken?

Ons brein is een echte supermachine met miljarden neurale verbindingen. Soms gedraagt ​​hij zich goed: hij onthoudt de nodige informatie en na verloop van tijd vindt hij het antwoord. Maar soms spelen de hersenen graag met ons en werpen ze verschillende puzzels op: het stuit de naam van een favoriete muziekband in de achterste straten van het geheugen, het zal een nieuwe oplossing voor het probleem geven als je er niet eens aan denkt.

Eén softwarebedrijf verborg een contantprijs in een licentieovereenkomst. Pas na een half jaar en na drieduizend verkopen las een nauwgezette gebruiker de juiste plaats en nam het beloofde geld. Dus de diagnose "vervelen" levert soms voordelen op. Maar in andere gevallen, met zijn monotone spraak en eindeloze uitleg, roept een saai persoon twee verlangens op: vluchten en hem dan aan de andere kant van de straat omzeilen.

"Onbegrijpelijk" is het woord dat het beste een fenomeen beschrijft. Dit verbazingwekkende fenomeen heeft filosofen eeuwenlang bezorgt. Maar het meest interessante voor ons is het fenomeen van het menselijk brein. Als je leert hoe geloof echte ziektes behandelt, en waarom negatief denken meer gunstig dan positief is, kun je een persoonlijke doorbraak veel sneller maken.

Wanneer de realiteit te veel vragen oproept, neemt het ongemak in de hersenen toe. Of op een wetenschappelijke manier: cognitieve dissonantie ontstaat. Om de harmonie niet te belasten en te herstellen, bedenken de hersenen perceptietrucs: het blokkeert onrendabele informatie, vindt het nodige bewijsmateriaal, kalmeert, pauzeert. Deze eigenschap van onze hersenen zonder gewetenswroeging wordt door anderen gebruikt.

Er zijn vaardigheden waar je zonder kunt leven. Maar het loont de moeite om ze onder de knie te krijgen en de kwaliteit van het leven verbetert merkbaar. Bijvoorbeeld mnemonics. Ik heb geleerd om associaties uit te vinden - en nu onthoud je alle wachtwoorden en namen van nieuwe kennissen, en Engelse woorden worden geleerd zonder moeizaam crammen. En om het geheugen te trainen om informatie op te slaan en op eerste verzoek op elke leeftijd te spelen.

Te laat komen op het werk en het winnen van de loterij combineert één ding - een toeval. Succesvol of niet - we bepalen onszelf. Waarom worden sommigen eeuwige gijzelaars van omstandigheden, terwijl anderen deze omstandigheden zelf creëren? Welk gedrag wordt proactief genoemd? Hoe een offer te herkennen? We kunnen de omstandigheden niet controleren, maar we kunnen ze in ons eigen voordeel verpakken.

Stilte van vandaag is een kostbaar goed. En voor de inwoners van megalopolissen is het een luxe. Maar zo'n gewenste ideale stilte bevalt niet, maar verblindt. De afwezigheid van geluiden laat niet toe om te ontspannen op dezelfde manier als het geroezemoes van de hoge weg buiten het raam. Dat is waarom het idee ontstond om de ene ruis te vervangen door een andere, wit.

Onze elke dag bevat tientallen onbewuste acties. We merken iets moois op en nemen de telefoon om een ​​foto te maken. We kijken naar de klok, maar weten niet meer hoe laat het is. We knipperen, ademen een droom in, halen een hand uit een hete ketel. De reden waarom we zulke acties doen is reflexen. Soms helpen ze om te overleven, soms trekken ze zich letterlijk terug, waardoor het moeilijk wordt om te slagen.

Ze tonen hun emoties niet en respecteren anderen niet, ze liegen en beledigen. Hun kritiek en lof zijn even giftig en geslachtsgemeenschap is als het proberen om een ​​egel te knuffelen - het zal nog steeds pijn doen. Ze nemen echter vaak managementfuncties in, hebben veel vrienden en connecties in zakelijke kringen. Het goede nieuws is dat mensen die achter de ogen "uitschot" worden genoemd, wetenschappelijk gezien sociopaten worden genoemd.

In de nasleep van motivatie, zelfontplooiing en time-management, zijn we gewend om vermoeidheid te negeren. Maar het lichaam laat zich niet beledigd voelen. Wanneer het niveau van interne middelen onder het kritieke niveau komt, worden fysieke, emotionele en psychologische veiligheidsapparaten geactiveerd. На смену изнуряющей деятельности приходит диагноз "астения".

Je hebt dit woord zeker meer dan eens gehoord - pofigizm. En hoewel hij een soort van negatieve smaak heeft, en het klinkt helemaal niet wetenschappelijk, is dit fenomeen zeer wijdverspreid. En omdat het het leven van een persoon dramatisch beïnvloedt, is het erg belangrijk om te begrijpen wat het is. Een dergelijke levenshouding is immers niet alleen gerelateerd aan de relatie met andere mensen, maar ook aan de persoon als geheel.

De vraag hoe je je potentieel kunt ontketenen, maakt iemand al eeuwenlang zorgen. En geen wonder. We willen allemaal het gebruik van interne middelen in het beroep, de creativiteit en het persoonlijke leven maximaliseren. Dit is mogelijk, omdat de meeste mensen niet eens verdacht zijn van hun verborgen reserves of ze halverwege gebruiken. Hoe weten we wat we kunnen doen?

Cicero naliet: "Elke spreker is verplicht zijn publiek te prikkelen, te overtuigen en te betoveren." En Aristoteles legde uit dat het pathos is dat verantwoordelijk is voor de opwinding. Waarom werd het woord pathos in het dagelijks leven ironisch - veroordelend, zelfs beledigend? Hoe ging de literaire term naar het woordenboek van moderne glamour? Waarom is het onmogelijk om in het openbaar te spreken zonder pathos?

Het lijkt erop dat de beste bezigheid na het werk is om thuis te komen en luiheid te doen. Maar denk er dus aan dat degenen die gewend zijn om de behoeften van hun ziel te negeren. Weet niet wat te doen met het weekend? Vraag jezelf wat je als kind gelukkig maakte? Waarom zou je het nu niet herhalen of juist iets nieuws leren?

Moderne mode om te bereiken is geweldig en geweldig. Maar als we het hebben over de voordelen van activiteiten, reizen, zoeken naar indrukken, leggen we vaak niet het belangrijkste uit: wat moet je alleen met jezelf doen? Hoe overleef je de momenten van eenzaamheid, verwarring, spiritueel ongemak? Hoe om te gaan met het gevoel van zeurende angsten of uitputtende twijfels?