Boven de grijze lucht
Ik zal het proberen te vinden
Ja, ik zal het proberen
Toen ik als kind een film met mijn ouders zag, leek de plot van Hollywood-films mij niet voorspelbaar. En ik vroeg: "en de hoofdpersoon zal sterven?" of "alles komt goed, en zullen ze trouwen?" Waarop mijn moeder of vader antwoordde: "Dit is een Amerikaanse film en ze eindigen altijd goed!"
In dergelijke films eindigden de gebeurtenissen meestal met een happy end of een happy end. Maar wanneer een persoon opgroeit, realiseert hij zich dat alles in het leven helemaal niet lijkt op een film: er is leed in dat niet wordt betaald door plezier, onrechtvaardigheid en willekeur, die geen enkele wettelijke vergelding vinden. Mensen komen tot de conclusie dat in de echte wereld, in tegenstelling tot Hollywood-dromen, alles niet altijd eindigt met een gelukkig einde.
Maar persoonlijk ben ik het daar niet mee eens! Ik geloof dat er altijd een happy end is voor iedereen, en dit begrip helpt me veel in het leven. Natuurlijk is het heel moeilijk om erin te geloven, gezien hoeveel honger, dood, ziekte er in deze wereld bestaat. Maar ik heb het niet over een happy end in de geest van een Amerikaanse film. En niet over een hogere gerechtigheid, die alle mensen zal belonen volgens hun verdiensten op basis van hun laatste eigenschap.
Ik wil het hebben over het spirituele "gelukkige einde". Wat bedoel ik?
Bron van lijden
Wanneer ik me in een gevoel van een hopeloze situatie, onophoudelijke opwinding, voel, helpt de Happy End-regel mij. Deze regel is dat alle problemen, twijfels, lijden, wat ze ook zijn, tot hun oplossing kunnen komen, zelfs als het complot van het leven verwrongen is, zodat we dit doel nog niet zien.
Hoe dit te begrijpen? Laten we proberen het uit te zoeken. Wat definieert een ongelukkig einde? Het is lijden en verdriet. En ik kwam tot de conclusie dat elk lijden, ten eerste, zinloos is (het heeft geen zin om te lijden), ten tweede, dom (lijden leidt nergens toe), ten derde, omkeerbaar (je kunt van het lijden afkomen). Waarschijnlijk denken de meeste mensen precies het tegenovergestelde. Ze denken dat lijden noodzakelijk is en je kunt er niet vanaf komen. Bovendien lijkt het voor hen dat ze "moeten" lijden, alsof er een hoger recept in zit.
"Ik lijd omdat mijn familieleden me niet mogen, anders zal ik nooit een goede baan hebben, omdat ik arm ben, omdat ik niet zeker ben van mezelf, omdat ik in een slecht land woon en ik geen uitweg heb."
Mensen zien de oorzaak van het lijden in sommige levensomstandigheden of in persoonlijkheidskenmerken die niet kunnen worden veranderd en daarom zien ze geen happy end.
Ik weet dat de bron van alle lijden de menselijke geest is, die verlangens heeft, de werkelijkheid interpreteert, dingen met een kwalitatieve beoordeling schenkt, gedachten over de toekomst bouwt, het verleden vergelijkt met het heden of heden met de verwachte toekomst. En ik weet dat er buiten deze geest geen lijden is, dat er alleen maar realiteit is, zoals het is, niet belast met de noties van "goed en slecht", in constante wording en harmonie blijven. En deze harmonie is absoluut haalbaar voor iedereen! We kunnen de externe omstandigheden niet altijd beïnvloeden, maar we kunnen altijd onze geest beïnvloeden en van het lijden afkomen. Voor elk leed in deze wereld is een oplossing altijd mogelijk. Dit is mijn happy end!
Zon achter de wolken
Wat ik hierboven heb geschreven is een soort 'marginale' filosofie, 'wijsheid in een vacuüm', die op het eerste gezicht heel moeilijk te vatten en toe te passen is in het leven. Maar deze wijsheid kan worden vertaald in de taal van het dagelijks leven.
Het gebeurt dat ik moeilijke tijden meemaak, boos op iets ben, angst en moedeloosheid voel. Ik maak me zorgen over het niet zo snel doen van werk als ik het zou willen doen. Of vanwege het feit dat mijn doelen niet zijn geïmplementeerd. Over het algemeen ben ik, net als elke andere persoon, boos vanwege levensproblemen, onvervulde verwachtingen, bedrogen verwachtingen. Op zulke momenten lijkt het leven mij te ontwijken, angst die me aangrijpt lijkt onophoudelijk en grenzeloos.
En dan herinner ik me dat de zon zich altijd achter grijze wolken verbergt, zelfs als we hem niet zien. En in het licht van deze Zon veranderen alle vormen van lijden en angsten in verval. Deze stroom van licht wist de hele aanraking van belang en betekenis uit hen. In dit licht, alles dat ons zorgen baart, geen betekenis meer heeft, alle betekenis verliest.
Zelfs als ik dit licht niet zie en in het alarm zit, begrijp ik dat er licht is. En vroeg of laat zal alles dat mij zorgen baart, worden opgelost. Ik zal zeker tot de conclusie komen dat het absoluut geen zin heeft om boos te worden vanwege levensproblemen, vanwege moeilijke situaties op het werk, omdat ik niet kreeg wat ik wilde.
Wat is het punt van zorgen maken over werk? Wat heeft dit tot gevolg gehad, helpt het mij? Waarom denk ik dat als ik me omdraaik in mijn bed zonder te slapen, ik een taak ga uitvoeren? Mijn zorgen helpen me niet om mijn werk sneller te doen. En het feit is dat het werk zo snel zal worden gedaan als het zal worden gedaan, niet meer en niet minder! Je moet je ontspannen, gewoon meedoen aan deze stream: niet verwachten, niet bekritiseren, niet vergelijken, niet nadenken over het verleden en de toekomst, maar gewoon doen wat je moet doen!
Het gaat erom dat je je zorgen maakt over de gemiste kansen, dat wil zeggen dat je het verleden niet zult terugkrijgen! Waarom lijden vanwege ongeluk, verdriet, ongeluk? Waarom? Het heeft geen zin om te lijden, het is absurd. In de limiet van de spirituele en morele ontwikkeling van de mens verdwijnt het!
Zelfs als ik op een bepaald moment in de buurt ben van dit begrip, ben ik verteerd door zorgen en angsten, ik begrijp dat in het hoogste absoluut, in de diepste diepte, er geen lijden is. Dit is slechts een rimpeling op het water. En zelfs als ik nu pijn ervaar, weet ik dat het slechts zwaait met dit bewegende water. Maar ik weet dat er een diepte is waarin er geen opwinding is, maar slechts een oneindige kalmte en stilte die nergens door wordt verstoord.
Veel mensen zwaaien ook voortdurend in deze rimpeling, maar ze begrijpen absoluut niet dat er wat diepte naast zit! En ze zien de zon niet achter de wolken! Het lijkt hun dat al dit opwinding en bewolkt weer leven is, dit is de hoogste limiet! Het lijkt hun dat de wolken het plafond zijn en dat het oppervlak van het water de vloer is, boven en beneden waar niets is. Maar in feite is er nog steeds een heel universum, het is genoeg om het een keer te zien. En als dit gebeurt, zullen we ons realiseren dat we er altijd kunnen komen, voorbij de grenzen van onze geest, die verantwoordelijk is voor al het leed in de wereld!
Eerste en laatste vrijheid
Soul laat opgehoopte angst los
Ik hoor voetstappen - deuren open
En de dood verdwijnt voor onze ogen.
Osho noemde meditatie de eerste en laatste vrijheid. Ik heb nog nooit een enkel boek van Osho gelezen, maar ik vind de formulering 'Laatste vrijheid' heel goed. Misschien is zijn laatste vrijheid mijn gelukkige einde. Waarom is deze vrijheid het laatst? Omdat erboven geen "vrije" vrijheid meer is en het enige dat eronder is, is relatieve vrijheid.
Wat wil ik hiermee zeggen? Laten we proberen na te denken over hoe het menselijke verlangen naar vrijheid zich manifesteert. Tenslotte wordt dit woord heel vaak gebruikt: "vrijheid, vrijheid, iedereen wil vrijheid." We willen allemaal vrij zijn, wat bedoelen we daarmee? Veel mensen streven naar een verscheidenheid aan dingen die, naar hun mening, hen zullen bevrijden: geld, macht, relaties, public relations. Als een persoon bijvoorbeeld veel geld heeft, kan hij zonder obstakels reizen, de wet overtreden, ongestraft blijven. Vroeger dachten we dat hij vrij was.
In feite is deze vrijheid slechts relatief. Vrijheid van elke persoon wordt geschonden door ouderdom, de dood van familieleden, de nadering van zijn eigen dood, ziektes, angsten en tegenslagen. Met elke gelukkigste persoon kan verdriet gebeuren, waardoor het voorgoed zal worden verbroken, waardoor de vrolijkheid van gisteren verandert in een hopeloze duisternis. Daarom is zo'n persoon nog steeds niet vrij, zijn geestelijke troost is nog steeds afhankelijk van veel dingen. Hij is nog steeds kwetsbaar voor lijden.
Maar meditatie neemt een persoon buiten de grenzen van zijn geest, naar een plaats waar geen lijden is. Waar een persoon niet afhankelijk is van bijna alles: of het een gebeurtenis in het leven, verlangen of emotie is. Dit is bijna absolute vrijheid. Een persoon houdt zelfs op om afhankelijk te zijn van zijn Zelf, hoewel het nog steeds afhankelijk is van meditatie. Maar dit is zijn enige "gehechtheid" in plaats van duizend "gehechtheden".
Natuurlijk, waar ik het over heb is de grens waar nog steeds veel "vrijheidsgraden" zijn waarin mensen niet bereid zijn om hun leven alleen te wijden aan het zoeken naar verlichting of nirvana en slechts een deel van dit leven aan meditatie te wijden. Deze mensen omvatten mijzelf en mijzelf. Meditatie bevrijdde me van veel dingen die mijn bestaan vroeger beperkten: dit zijn mijn onbeheersbare passies, impulsieve verlangens, vernietigende afhankelijkheden ...
Maar ik wil geen volledige en absolute vrijheid en ik wil daar niet heen. Maar ik weet wat het is. En wat er ook gebeurt in mijn leven, ongeacht wat voor tegenspoed of verdriet het ook is, hoe vreselijk teleurstelling ook overkwam, ik weet dat mijn laatste vrijheid, mijn gelukkige einde, altijd voor mij beschikbaar zal zijn. Ik ben vervuld van een gevoel van betrouwbaarheid en een gelukkig einde met de gedachte dat, als er mijn verlangen is, ik altijd naar een plek kan gaan waar geen lijden zinvol is. Ondanks het feit dat terwijl ik hier ben.
En wat mij het meest verwarmt, is mijn geloof dat de waarheid daar op me wacht, de dingen zullen verschijnen zoals ze zijn, verstoken van interpretaties en menselijke oordelen. Ik geloof dat dit niet alleen een subjectieve staat is, een persoonlijke ervaring, maar een samensmelting met de ware aard van de dingen. En voor deze waarheid is elk menselijk lijden een illusie, spelen van een rusteloze geest, rimpelingen op het water.
En hoe diep ik ook soms werd gezogen in de dekking van het moeras van deze illusie, ik zal altijd weten dat ergens een heldere zon schijnt boven de wolken, in het vuur waarvan leed en angst, angst en angst zeker zullen branden ...
