"Ik heb geen motivatie" - vaak hoor ik van mensen die iets niet kunnen, als gevolg van interne weerstand, bijvoorbeeld luiheid. Maar wanneer ze over motivatie praten, bedoelen ze meestal stimulus. Wat is het verschil tussen deze concepten? Hebben mensen echt een stimulans nodig om iets te doen? Laten we proberen het uit te zoeken. In dit artikel zal ik proberen de mythen over motivatie bloot te leggen, die internet en populaire literatuur eenvoudigweg plagen.
Mythe 1. Motivatie en stimulatie zijn hetzelfde.
Mensen verwarren de concepten van motivatie en stimulatie, mengen ze en onder de eerste begrijpen de tweede. De vraag hier gaat niet over het definitiedebat. Zoals zoiets als bellen is niet zo belangrijk. Dit is in de eerste plaats nodig om twee fundamenteel verschillende dingen in één definitie niet te combineren, niet om ze met elkaar te verwarren. Omdat er altijd motivatie is en we zelf incentives creëren; Er is niets mis of onnatuurlijks in motivatie, terwijl het najagen van incentives ons zwakzinnig en niet onafhankelijk kan maken. Dat wil zeggen, het verschil is en het is significant.
De concepten van stimulus en motivatie worden door mij enigszins willekeurig genomen en, waarschijnlijk, wat ik onder hen versta, komt niet helemaal overeen met academische termen. Maar ik denk niet dat ik veel zal zondigen tegen de wetenschappelijke waarheid, als ik, voor beter begrip, twee verschijnselen zal beschrijven die verschillend zijn in betekenis, met verschillende concepten.
Motivatie is dus een rationeel en natuurlijk motief voor ons handelen, we willen bijvoorbeeld sporten voor onze gezondheid en de ontwikkeling van kwaliteiten die goed zijn voor het leven. Dit is wat ons motiveert. Maar stimulatie is het creëren van een soort van stimulus om de weerstand te verminderen op weg naar het bereiken van een bepaald doel (of deze weerstand te verminderen tot nul). We willen bijvoorbeeld sporten, maar we zijn lui en kunnen onszelf niet forceren. We nemen een trainer in dienst die ons zal stimuleren (bel ons als we niet naar de training komen en vertel ons constant: "kom op, zwakkeling, je kunt ..."). We hebben een foto van Schwarzeneger opgesteld, zodat deze voor onze neus doemt en ons voortdurend herinnert aan het mogelijke resultaat van onze studies. Dit is allemaal stimulatie.
Als motivatie een soort van verlangen is dat een volledig natuurlijk verlangen weerspiegelt, dan is de stimulus in de regel iets kunstmatigs, op de korte termijn, iets dat we zelf creëren of iets dat omstandigheden voor ons creëren. De stimulus helpt niet om het doel sneller te bereiken, het maakt het simpeler om te bereiken, zorgt ervoor dat we dit doel constant "willen", ons aansporen, ons ergens aan herinneren. De stimulus is meer een middel, terwijl motivatie een doel weerspiegelt. Stel dat u hard werkt om meer geld te verdienen, uw eigen bedrijf te starten en het kantoor te verlaten. Dit is de motivatie. Je baas verandert je voortdurend, geeft complimenten of beloont, beloont of boetes om je beter te laten werken. Dit is een stimulans. Stimulus is iets uit de categorie "wortels en stokken."
Stimulus bestaat ook in omstandigheden die worden gekenmerkt door een gebrek aan keuze. Als een vat in je tempel wordt geplaatst en ze zeggen "werk", dan is dit stimulatie. In dit geval wordt uw weerstand tegen werk tot nul herleid. Je hebt geen keus. Onder druk van een harde prikkel kan iedereen werken, maar als deze prikkel wordt verwijderd, verliezen velen hun armen.
Dus wanneer ze zeggen dat ik niet genoeg motivatie heb om te gaan sporten, betekent dat meestal: "Ik heb niet genoeg stimulansen", omdat motivatie niet anders kan dan aanwezig te zijn voor iedereen! Omdat gezondheid een absoluut goed is, is de wens om zich beter te voelen de natuurlijke wens van elke persoon!
Daarom zijn de zinsdelen "motivatie om gewicht te verliezen" of "motivatie voor succes" logisch incorrect en zijn het in sommige opzichten tautologieën, zoals gewichtsverlies en succes, of beter gezegd, welke resultaten we van dit proces verwachten (schoonheid, gezondheid, aantrekkelijkheid, materiaal rijkdom, financiële onafhankelijkheid) is onze motivatie!
Waarom is het moeilijk voor ons om onszelf te dwingen te doen wat we niet willen doen?
Maar soms zijn mensen moeilijk te "voeden" met een uitzonderlijk langetermijndoel, ergens ver weg aan de horizon. Sterker nog, gezondheid, welzijn, sterke spieren, geld zal niet meteen verschijnen, als we er maar naartoe beginnen te gaan, zal het niet snel gebeuren. De tijdelijke afgelegen ligging van een dergelijk doel maakt het bijna onzichtbaar, het vervaagt snel tegen de achtergrond van onbelangrijke, maar actuele verlangens: eten, slapen, "scoren" en ronddraaien voor een dwaas. Ik schreef hierover in mijn andere artikel (hoe wilskracht ontwikkelen), hier zal ik een beetje herhalen.
Dit is de wijsheid en stompzinnigheid van ons lichaam. Onze instincten hebben geen 'gevoel voor perspectief', ze zijn zo 'afgestemd' dat ze alleen reageren op tijdelijke stimuli. De wijsheid hier ligt in de tijdigheid en snelheid van het signaleren van de behoeften van het lichaam. Stompzinnigheid bestaat er daarentegen in dat zonder blinde instincten blinde instincten soms niet kunnen 'begrijpen' wat goed voor ons is en wat slecht voor ons is. Ons lichaam zal sigaretten nodig hebben, een "dosis", hoewel de geest begrijpt dat dit het alleen maar schaadt. Maar het lichaam weet niets van de mogelijke schade en zal vragen wat het wil.
Daarom vinden velen van ons het moeilijk om onszelf te dwingen om te sporten of stoppen met roken, bijvoorbeeld. Immers, ons lichaam, op het niveau van instincten, vindt al deze fysieke activiteit of weigering van sigaretten niet opportuun, omdat het niet gericht is op het ontvangen van enig direct voordeel voor ons, voor ons lichaam, dit voldoet niet aan de huidige behoefte. Daarom zal het lichaam protesteren.
Om op de een of andere manier dit obstakel te omzeilen en verschillende incentives uit te vinden.
Mythe 2. "Om mezelf te dwingen iets nuttigs te doen, heb ik een stimulans nodig"
Velen kunnen niet, of beter gezegd, denken dat ze niet kunnen doen zonder prikkels en ze voortdurend opzoeken, en hun gebrek aan actie rechtvaardigen. Om iets te doen dat verder gaat dan het voldoen aan de huidige behoeften, hebben ze een stimulans nodig. Maar wat gebeurt er als deze stimulus verdwijnt? Dit gebeurt om objectieve redenen (je had geen geld meer voor een personal trainer) of vanwege interne (veel incentives ervaren 'inflatie' en als de strenge look van een personal trainer je aanvankelijk inspireerde om te oefenen, doe je dat nu niet).
En het volgende gebeurt: bij afwezigheid van een stimulans zakten je handen weg, je liet je studie varen. Welke belangrijke conclusie kan hieruit worden getrokken? En zodanig dat je verslaafd raakt aan prikkels, zonder welke je niets kunt doen! En de stimulus is altijd een voorbijgaand fenomeen, tijdelijk, waaraan iemand het zat is (elke manager weet hoe moeilijk het is om zijn werknemers constant te stimuleren, moet constant iets nieuws uitvinden, zijn grip niet losmaken, daarom zijn bedrijven op zoek naar mensen met motivatie (loopbaangroei, professionele ontwikkeling en .d.)), dus afhankelijk zijn van hem is gewoon dom en niet rendabel. Die prikkel is, dat is het niet.
Wanneer u incentives nastreeft, moedigt u alleen uw onvermogen aan om iets te doen, ondanks uw onwil; je verergert je gebrek aan zelforganisatie: het wordt moeilijk voor je om te werken als je een baas niet de baas bent die je controleert, je verliest je wil en onafhankelijkheid. (veel mensen leggen hun onvermogen uit om thuis te werken of een eigen bedrijf te hebben ...; je kunt het een syndroom van "afhankelijkheid van de directeur" noemen)
Het vermogen om interne weerstand te overwinnen is een maatstaf voor ontwikkelde wil en zelforganisatie! En als je niet leert om over jezelf heen te stappen zonder enige prikkels, dan zul je geen langetermijndoelen kunnen stellen en ze niet kunnen vervullen.
Conclusie: niet nodig om incentives na te jagen! Dit betekent niet dat prikkels moeten worden vermeden, omdat ze vanzelf verschijnen, en daar is niets mis mee. Dit betekent dat men niet in een manische zoektocht naar prikkels moet blijven, van hen afhankelijk moet zijn en uw luiheid moet rechtvaardigen door hun afwezigheid!
Je kwam bijvoorbeeld naar de sportschool, begon oefeningen te doen. Naast jou in de hal zijn er mensen die blijkbaar al lang de zaal bezoeken. Je hebt het idee dat de evaluerende visies van ervaren 'slagen' op je worden gericht (in feite is dit meestal slechts een obsessieve gedachte met een element van paranoia, maar in de context van dit voorbeeld is dit niet belangrijk) en daarom voel je een stimulans om de oefeningen correct uit te voeren en niet te verliezen.
Er is niets mis met iets dat je ertoe aanzette beter te doen, het gebeurt. Maar alle mensen verlieten de kamer en lieten u met rust. Hier is het belangrijke punt. Als je verslaafd zou zijn aan de stimulus, zou je meteen beginnen weg te glippen, omdat niemand naar je kijkt. Maar het principe is om hetzelfde te blijven doen, het is nu net dat het moeilijker is dan een paar minuten geleden: de weerstand is toegenomen en er is meer wilskracht voor nodig om de oefening voort te zetten. Je stopt niet en traint niet correct.
U kunt het feit gebruiken dat we begonnen te praten over de sportschool en een zeer geschikte vergelijking maken. In afwezigheid van een stimulus, zal onze wil "meer gewicht opheffen" dan wanneer er stimulatie is, daarom ontwikkelt het zich beter.
Neem daarom alle tips uit je hoofd weg, zoals "ga naar de sportschoolvrienden, dan zul je geen incentive hebben om lessen over te slaan". En wat gebeurt er als vrienden "scoren"? Verlies je meteen alle verlangens, alleen maar omdat iemand van gedachten is veranderd over lopen? Maak uzelf niet afhankelijk van factoren van derden! Je zou niet moeten sporten, want als je dit niet doet, zul je je voor iemand schamen en dan, om een gezond, sterk lichaam te hebben, langer leven en minder ziek zijn! Ik heb het hier over sport omdat deze voorbeelden zeer relevant zijn in de context van motivatie.
Verwacht niet dat alles altijd gemakkelijk zal zijn. Soms gaat er inderdaad veel, zonder inspanning, met een of andere "inspiratie" en het hangt van de stemming af. Maar u moet afstemmen op het feit dat er perioden zijn waarin u helemaal niets wilt doen. Het is onmogelijk om constant geïnspireerd te zijn. En het is op die momenten dat je iets doet met het grootste "ik wil niet" dat je persoonlijke vaardigheden de krachtigste ontwikkeling krijgen.
Focus niet op stimulatie. Laat de motivatie, je natuurlijke verlangen naar ontwikkeling, je pushen naar een nuttige activiteit, en niet een soort stok of wortel. Immers, het vermogen om kortetermijnwensen te verwaarlozen ten gunste van een langetermijndoel, je toekomst te plannen en het heden te offeren, onderscheidt de mens van dieren. Het dier weet niet hoe het de behoeften van het lichaam moet opofferen, als het iets wil, gaat het daarnaar toe. Maar een persoon heeft het vermogen om zichzelf zijn verlangens te ontzeggen, geleid door de rede en zijn eisen door wil te realiseren.
Een ontwikkelde en onafhankelijke persoon beweegt vol vertrouwen verder naar zijn doel, zelfs wanneer de wortel, die voor de neus opdoemt, verdwijnt, en de benen stoppen en niet verder willen gaan. Laat deze beweging nu moeilijk zijn: benen, met grote terughoudendheid, nemen korte passen, schuifelen met hun voeten over de grond en het lichaam doet pijn en weerstaat. Maar op zulke momenten bloeit en bloeit je wil, die erin slaagde te ontsnappen aan de boeiende boeien van je lichaam en zich vestigde in de kracht van de geest boven het vlees, constant over de vergankelijkheid, van vrijheid over de gevangenschap ...
