Toen ik ongeveer tien jaar geleden afstudeerde, kreeg ik een baan in mijn specialiteit. Ze betaalden een beetje, maar ik wilde niet veel. Natuurlijk wilde ik aan de ene kant. Aan de andere kant hield iets me tegen. Ik voelde me een onverklaarbare schande bij de gedachte om een loonsverhoging te vragen. Het leek mij dat de uitdrukking van het verlangen om meer te ontvangen al een donkere vlek op me wierp, die toen niet kon worden gewassen. Dat dit anderen mijn onreine gedachten laat zien. En ik dacht ook dat er enige vriendelijkheid in het werk was voor een klein salaris.
Jaren later heb ik dit vooroordeel natuurlijk overwonnen. Deze overtuiging is uiterst destructief voor de financiële situatie van mijn familie.
Maar ik zie constant dat veel mensen in de buurt nog steeds geloven in een soort kleine inkomsten. Kortom, dit zijn jonge mensen, afgestudeerden van gisteren, maar het gebeurt op verschillende manieren.
Het uitgangspunt van boeken over motivatie en business is dat elke persoon a priori veel wil verdienen. Velen spreken over de angst voor armoede, maar weinigen spreken over de angst voor fatsoenlijke lonen.
In de harten van veel mensen heerst duivelse verdeeldheid: aan de ene kant willen ze een fatsoenlijke compensatie krijgen voor hun werk, aan de andere kant schamen ze zich ervoor om het te bereiken.
En het is dit, en helemaal niet het gebrek aan bekwaamheid, talent en geluk dat de financiële ontwikkeling van een persoon vaak belemmert.
In dit artikel zal ik vertellen:
- Waarom zijn we bang om veel te verdienen?
- Waarom is er niets nobels aan het werk voor een beetje geld?
- Waarom niet wachten tot het succes naar je toe komt?
- En waarom hoeven we niet langer te kiezen tussen werken voor het goede van het idee en werken voor geld?
Ik zal je helpen deze angst te overwinnen en beginnen met doen waar je van houdt, een fatsoenlijke geldteruggave krijgen.
In dienst van "Mammon"
Ik herinner me een van mijn eerste sollicitatiegesprekken. Mijn mogelijke toekomstige baas op een van de podia stelde me een vraag:
"En wat wil je van het leven?"
Ik had toen nog niet de ervaring van het interviewen, dus ik aarzelde en antwoordde iets onverstaanbaars.
Ze antwoordde voor mij:
"Nou, waarschijnlijk wil je meer verdienen," serveer mammon "
De algemene toon van deze uitdrukking, evenals een verwijzing naar de bijbelse denigrerende houding ten opzichte van rijkdom ("het dienen van mammon" betekent het ervaren van een ongezonde gehechtheid aan rijkdom) gaf zo'n minachting dat ik weer in de war raakte.
En in plaats van te antwoorden: "Ik ben aan het settelen op kantoor, waar mensen geld verdienen en een carrière opbouwen, niet in een klooster, eigenlijk," mompelde ik opnieuw iets onverstaanbaars.
Toen had ik die arrogantie en zelfvertrouwen niet, waardoor ik tijdens sommige interviews verdronk, maar ze hielpen anderen.
Toen belden ze me van dit bedrijf. Ik had nog steeds een interview. Maar ik kreeg zo'n belachelijk salaris aangeboden dat zelfs ik, een student van gisteren met kleine verzoeken, zonder erbij na te denken, weigerde.
Dus moet hij zijn baas van streek hebben gemaakt door het feit dat zelfs als een onervaren, maar niet domme, afgestudeerde van een goede universiteit wordt gestuurd om 'de mammon te dienen', in plaats van te dienen ...
Aan wie? Of wat?
In de cirkel van hypocrisie
En dit is een heel belangrijke vraag, vrienden, die alle tegenstrijdigheden en alle hypocrisie van zo'n hypocriete en minachtende houding tegenover geld blootlegt.
Het is tenslotte niet gebouwd op de keuze tussen het vrome leven in een klooster met de afwijzing van alle materiële rijkdom en wreed baden in luxe.
Op de een of andere manier zal een persoon zowel elke dag als iedereen naar het werk moeten reizen. Moe en zo goed als iedereen. Neem deel aan zakelijke vetes en intriges en aan iedereen.
Alleen hij zal het doen voor minder geld.
Hij moet zowel zijn gezin als iedereen voorzien en voeden. Denk aan de toekomst van hun kinderen en aan iedereen.
Alleen de mogelijkheden die hij hiervoor heeft, zullen minder zijn.
En wat is er zo nobel aan? Per slot van rekening draait een persoon al op de een of andere manier in dit systeem, ongeacht hoe hij het zichzelf tegenwerkt. Hij is niet Neo, die zich losmaakte van de netwerken van de consumptiemaatschappij. Hij botst in dezelfde maatschappij, net onder de 'voedselketen' en legt deze positie uit met nobele aspiraties.
Ik was dicht bij een levendige manifestatie van deze dualiteit toen ik in India was, in Goa en in andere staten, waar hele massa's van mijn landgenoten wegvluchten van de vraatzuchtige en cynische bedrijfscultuur, van obsessie met materieel succes en "consumptie".
Velen van hen zijn echt goed. Maar anderen splijten hun voorhoofd over die dingen waar ze voor renden! En soms krijgen deze dingen een meer cynische en zielige uiting dan thuis.
Ik heb gezien hoeveel mensen in India willen blijven en hoe ze op zoek zijn naar manieren om geld te verdienen. Ik herhaal dat ik nu niet over iedereen praat: iemand doet echt nuttig werk.
Maar er zijn mensen die drugs gaan verkopen.
Er zijn mensen die huizen huren voor centen van buurtbewoners en dan, in het geheim van de eigenaren, drie keer zoveel Russische toeristen geven.
Er zijn mensen die "yogascholen" of allerlei dubieuze verlichtingscentra openen (bijvoorbeeld allerlei sekspraktijken van pseudo-goeroes) zonder hun werknemers enig salaris te betalen, hen aan te bieden om te werken voor huisvesting en voedsel.
En in deze maatschappij zijn er voortdurend fraudes, "dynamo" en "kidalovo", die je constant kunt vinden op thematische fora.
Dit is geen ethisch, sociaal georiënteerd bedrijf. Maar zo'n situatie verhindert helemaal niet dat de organisatoren van deze projecten hun handen in een "namaste" vouwen, lief zoet over hun gezicht glimlachen, kralen en lang haar dragen en praten over goede en "lichte energieën".
Ik wil alleen maar zeggen dat de wens om los te komen van de boeien van de geldmachine soms kan leiden tot het feit dat iemand nog dieper gaat in de versnellingen van dit mechanisme dat hij haatte.
Maar waarom denken veel mensen dat er hier iets nobels in zit? Hoe laten we onszelf voor de gek houden?
Hoe laten we onszelf voor de gek houden?
Wat was de reden voor mijn schande toen ik, in het begin van mijn carrière, bang was om een salarisverhoging te vragen of een meer fatsoenlijk salaris te eisen tijdens het interview?
Het leek mij dat als ik mijn onmiddellijke behoeften uitdrukte, waaraan ik moest voldoen, ik automatisch de zuiverheid van mijn motivatie in diskrediet zou brengen, en zou aantonen dat ik niets anders dan geld interesseerde.
Ik was echt geïnteresseerd in werken. Ik was oprecht geïnteresseerd in het succes van het bedrijf waarin ik werk. Het was belangrijk voor mij om het resultaat van mijn werk in het algemeen te zien.
Maar ik was bang dat deze 'pure gedachten' van mij niet zouden worden gezien als ik over geld zou gaan praten. Beslis dat ik ben gekomen om "de mammon te dienen" met mijn eigen tastbare materiële interesse en niet werk in het belang van mijn eigen ontwikkeling en de ontwikkeling van het bedrijf.
(En toen had ik mijn eigen huis niet, ondanks het feit dat ik ben geboren en opgegroeid in Moskou, moest ik betalen voor een gehuurd appartement.)
En wat is de vangst hier? Welke truc heb ik gehad met veel andere moderne arbeiders?
Denkbeeldige antagonisme
Ik noem deze truc 'illusoir antagonisme' of 'fictieve oppositie'. De truc is dat twee dingen die elkaar niet uitsluiten en elkaar niet tegenspreken, worden getoond als tegenstrijdige en elkaar uitsluitende dingen.
Bijvoorbeeld 'werk voor een idee' en 'werk voor geld'.
Deze dingen sluiten elkaar niet noodzakelijkerwijs uit. Maar velen van ons geloven dat als we werken aan het nastreven van een financieel belang, dit ons automatisch moreel belangeloos maakt in ons werk.
Of bijvoorbeeld tegen dergelijke concepten zijn: 'creatief werk' en 'goedbetaalde werk'.
Onlangs woonde een persoon in mijn nabijheid een trainingssessie bij waarvoor de werkgever hem heeft gestuurd. Tijdens de training zeiden ze iets als: "hier [in deze branche] verdien je niet veel, hier zijn mensen bezig met creatief werk, en als je veel wilt verdienen, studeer dan af aan de Hogere School voor Economie [goede metropolitane universiteit] en werk in de financiële wereld."
Ik kan niet zeggen dat deze verklaring verstoken is van waarheid. Maar wat ik niet leuk aan hem vind, is de denkbeeldige tegenstelling van een creatief persoon en een succesvol persoon.
Je kunt het als volgt parafraseren: "Je wilt veel verdienen - leer een saaie, oninteressante specialiteit, draag een strakke gesteven kraag en ga op de bank werken van bel tot bel. Nou, hier ben je echt werk [eigenlijk, van bel tot bel], niet zoals heb deze in de bank! "
En wat als ik je zeg dat het niet nodig is om te kiezen?
Voor mij is het duidelijk dat je creatief en interessant werk kunt doen en een behoorlijk inkomen hebt. Een andere sluit niet noodzakelijk uit.
Alle tegenstellingen, alle tegenstrijdigheden worden ons gewoon opgelegd. Bovendien worden ze opgelegd door degenen die alles in orde hebben met geld. De eigenaren van bedrijven die de strategie van het bedrijf ontwikkelen, de personeelsafdeling die het systeem van motivatie vormt, de raad van bestuur. Soms gebeurt dit direct. Soms indirect. Soms moeten we gewoon deze richting uitgaan, en zullen we zelf deze illusie van tegenspraak tussen interessant en goed betaald werk voor onszelf afleiden.
Waarom zo? Omdat iemand het meest vatbaar is voor precies "zwart-wit" ideeën en attitudes. "Mijn religie is waar, iedereen is fout", "Seks is slecht", "Linux is super, Winda zuigt", enzovoort.
Omdat dergelijke ideeën gemakkelijker worden geassimileerd, en in hen vindt het bewustzijn grof, maar onmiddellijke ondersteuning. Het is veel gemakkelijker dan een dubbelzinnig en veelzijdig idee in gedachte te houden, bijvoorbeeld het bewustzijn dat je zowel voor geld als voor een idee kunt werken terwijl je een wijs evenwicht tussen financieel welzijn en de bevrediging van spirituele en morele behoeften observeert.
En het blijkt dat ondanks het feit dat velen van ons graag beter zouden willen leven, we vaak geconfronteerd worden met onze eigen angst om meer te verdienen.
We proberen anderen en niet alleen anderen, maar ook onszelf te bewijzen dat we niet geïnteresseerd zijn, dat het idee belangrijk voor ons is.
Maar we lijden hier vaak fiasco, omdat we in zo'n verlangen moeilijk eerlijk kunnen blijven tegenover onszelf. Omdat we toch bijna allemaal geïnteresseerd zijn in geld. En we willen een beter leven voor onszelf en ons gezin. Maar we proberen het tegenovergestelde te laten zien uit angst dat we ervoor veroordeeld zullen worden.
Is het nobel om genoeg te verdienen?
En om deze fragiele tegenstrijdigheid, dissonantie, te behouden, moeten we veel trucjes uitvinden, zelfrechtvaardiging.
"Ik voel me zo goed!"
"Ik heb er genoeg van"
En zo'n filosofie lijkt ons erg nobel. We zijn trots op onze positie. Met hun bescheiden eisen, pure gedachten (die niet zo schoon zijn).
Maar is het nobel? Is het nobel om genoeg te verdienen? Laten we proberen het uit te zoeken.
Het lijkt misschien iemand die met een bescheiden inkomen, kleine ambities zo'n grote deugd heeft.
Maar het komt mij voor dat soms de bewoording "dit is genoeg voor mij" net zo kortzichtig egoïsme verbergt als in de zin "voor onze leeftijd zal voldoende zijn" of "na mij zelfs de zondvloed".
In het algemeen merkte ik dat jonge mensen, mijn leeftijdgenoten en jongere, soms een soort van niet te onderdrukken en overdreven optimisme hebben.
Ze denken dat veel meer tijd. Dat alle leven voor de deur staat. Dat de toekomst veel goede vooruitzichten biedt: je hoeft alleen maar te wachten en ze zullen zichzelf voor je openen.
Het lijkt hen dat als alles goed gaat nu, als alles op dit moment voorspelbare levensrouten meebrengt, het altijd zo zal zijn.
"En dat is genoeg voor mij", zeggen ze.
Noem me paranoïde, maar ik zie dat het leven onvoorspelbaar is. En alles kan gebeuren.
Wat als je ziek wordt en behandeld moet worden?
Wat als je niet kunt werken?
Wat als uw specialiteit niet geclaimd wordt vanwege structurele veranderingen in de economie?
Oké, misschien ben je zo 'nobel' dat je niet eens aan jezelf denkt. Maar wat als er iets gebeurt met je vriend? Met je geliefden? Met je ouders? Wat gebeurt er als iemand dure behandelingen nodig heeft?
Wil je dat ouders een behoorlijke ouderdom hebben? Of dat ze van een stuiverpensioen leven en dat ze nog moeten werken? En als ze niet kunnen werken vanwege hun gezondheid? Wil je dat je kinderen genoeg leven hebben? Om een eigen woning te hebben?
Is het nobel om niet te kunnen voorzien in je geliefden?
Wat gebeurde er toen je 20 was?
En als het je nu al lijkt dat er nog veel tijd is, dan ben je op tijd. Maar als je nu in de buurt bent van 30, zoals ik, bedenk dan de tijd toen je twintig was. Wat uw leeftijd ook is, windt u uw leven geestelijk 10 jaar geleden.
Vertel me eens, was het zo lang geleden? Was er zoveel tijd over voor je gevoelens? Ik denk dat alles als een kogel vloog.
En hoe verder je leeft, hoe sneller de tijd zal stromen. Je hebt geen tijd om terug te kijken, want je bent al veertig en je woont nog steeds in het appartement van je ouders of bent gewoon in een hypotheek terechtgekomen, en er zijn nog steeds kinderen die moeten worden gevoed, bejaarde ouders die ook zorg nodig hebben.
Wat is de prijs van je "adel" en bescheiden verzoeken?
En nogmaals, om misverstanden te voorkomen, wil ik mijn positie verduidelijken en haar grenzen aangeven. Ik denk niet dat elke persoon met een bescheiden rijkdom een egoïst is. De omstandigheden zijn heel anders. Ik wil ook niet zeggen dat iedereen die veel verdient, in ieder geval voor anderen zorgt. Alles gebeurt anders.
Hier stel ik alleen de installatie van de "adel van werk voor het idee" bloot aan kritische analyse. Ik stel voor om dit idee te testen op sterkte.
Zijn we veroordeeld voor het zorgen voor onszelf?
Veel mensen snijden hun ambities in, vermijden dat ze om een hoger salaris vragen, schamen zich ervoor om een eerlijke betaling voor hun diensten te eisen, omdat ze bang zijn dat anderen zullen beslissen dat alleen geld belangrijk voor hen is. Hoewel er andere redenen zijn.
Maar laten we proberen erachter te komen of dit gerechtvaardigde angst is? Begrijpen mensen ons echt als cynische carrièremakers als we onze materiële behoeften explicieter toelichten?
Er is slecht en goed nieuws.
Het slechte nieuws is dat je niet iedereen tevreden kunt stellen
Sommige mensen zullen inderdaad op deze manier gaan denken. Zelfs mogelijke klanten.
Dit is vooral bekend bij alle soorten coaches, verschillende privéprofessionals, mensen met creatieve beroepen en muzikanten.
Dit is heel vertrouwd voor mij. Vanaf het moment dat ik mijn website begon te gelde te maken, begon ik van tijd tot tijd opmerkingen van de volgende soort te ontvangen: "Als je mensen wilt helpen, waarom doe je het dan niet gratis?", "Je zegt dat je mensen op die manier wilt helpen, maar vraag jezelf af want dat geld is een tegenspraak! "
En hier is de verleiding om te proberen zich aan te passen aan zo'n consument, in een poging hem en zichzelf te bewijzen dat geld niet belangrijk voor je is.
Maar het stort je in de vicieuze cirkel van hypocrisie. Iedereen die niet voor je werk wil betalen en iets pervers in je zorg voor het welzijn van je eigen gezin ziet, is waarschijnlijk niet helemaal eerlijk tegen zichzelf.
Immers, zo'n persoon leeft waarschijnlijk niet zelf van giften, maar verdient geld, of het wordt verstrekt door iemand die geld niet als wreed beschouwt.
En om de schijnheiligheid van iemand anders te sussen, moet je zelf tegen jezelf liegen. Je zult laten zien dat je naar verluidt geen geld nodig hebt, hoewel je het in feite wel nodig hebt, je zult er niet zonder leven.
Ik herinnerde me heel goed het advies van Steve Peacocks, die lang geleden las toen ik begon met het maken van mijn website. Zijn logica klonk als volgt:
"Het is niet nodig om te doen alsof je niet geïnteresseerd bent in het verkopen van een product, om je aanbieding in kleine letters in de bakken van je website te schrijven. Voel je vrij om deze aanbieding in je video's te laten horen.
Als u besluit iets op de site te verkopen, verkoop het dan! Schrijf hierover in grote letters. Laat iedereen het zien. Maar als u niet wilt verkopen, verkoop het dan gewoon niet. "
Dit is de kwestie van hypocrisie.
Het goede nieuws is om iedereen tevreden te stellen en niet
Dat was slecht nieuws. Het goede nieuws is dat al diegenen die u zullen veroordelen hoogstwaarschijnlijk niet uw klanten en partners zijn. Hoogstwaarschijnlijk - dit zijn mensen met wie je helemaal niet onderweg bent. Waarom?
- Ze zijn niet geïnteresseerd in uw welvaart. Over het algemeen denken ze niet veel aan jou. Ze denken vooral aan hun eigen verbruik. Het is voor hen prettiger om uw producten gratis te gebruiken. En dat achter deze producten een levend persoon met hun behoeften staat, hebben ze weinig aandacht. (Je kunt bijvoorbeeld vaak arrogante aanvallen op musici horen: "Ja, hij ging de handel in, hij opopsel." En als antwoord daarop wil je altijd vragen: "En wat deed je om dit te voorkomen? zijn favoriete artiest ondersteunde, zodat zijn hele levenbedrijf hem hielp zichzelf te voeden en "niet in de handel ging?" Hoogstwaarschijnlijk heeft de verontwaardigde er niets voor gedaan: ze hebben illegaal gekopieerde internetdossiers gedownload. Het resultaat is dat sommige muzikanten ofwel helemaal verdwijnen en naar lucratievere baan omdat ze er niet bij zijn илах прокормить себя творчеством, либо начинают заниматься такой формой творчества, занимаясь которой они могут себя обеспечить.
- Скорее всего, этим людям вы не сможете помочь даже бесплатно.
И почему я так считаю? У меня есть на это основания, я не хочу раскрывать всю свою внутреннюю кухню, но кое-чем поделюсь. Скажем так, мне довольно часто приходят письма с просьбами предоставить какой-то из своих курсов бесплатно. Я пробовал поступать по-разному.
Сначала я просто предоставлял бесплатный продукт, но не обнаруживал никакой особенной активности со стороны льготного клиента по пользованию этим продуктом в дальнейшем. Как будто его это особо не интересовало.
Потом я, прежде чем дать бесплатный доступ, просил льготного клиента на протяжении двух недель выполнять пару несложных техник из курса и по результатам написать мне пару предложений с впечатлениями. Это я делал для того, чтобы отсеять всех тех, кто особо не хочет работать по курсу.
Или же я просил внести символическую сумму. Сколько по силам.
В результате последних двух просьб, без преувеличения, 95% людей отсеивалось. Я от них не получал никакой обратной связи. Они просто пропадали. Хотя писали, что им мой продукт очень нужен.
Я сделал вывод, что в 95% процентов случаев, когда человек пишет "почему не бесплатно?", "хочу бесплатно" (особенно, когда это пишет тот, кто пришел с сайта, на котором бесплатных материалов хватит на несколько томов) под этим имеется в виду нечто более широкое, чем "не хочу тратить деньги". Под этим очень часто подразумевается: "Не хочу тратить любые ресурсы".
То есть, время, силы, энергию. Прилагать любые усилия: будь то разобраться в электронном платеже и выслать маленькую сумму или поделать несколько простых техник, которые все равно практиковать придется
То есть вывод такой, что таким людям вы все равно вряд ли поможете. Потому что они просто ничего не хотят делать. Возможно, это даже как-то коррелирует с тем, что они не уважают и ваш труд: ведь им самим, вероятно, никогда не приходилось по-настоящему трудиться. Они просто не знают, что это такое и как это тяжело.
И это не ваши клиенты.
Не ваши партнеры.
Не ваша целевая аудитория.
Они проносятся по касательной на самой периферии вашей деятельности, даже не особенно взаимодействуя с ней, не желают ничего отдавать (не только деньги, но и время) и ничего не получают.
Ориентироваться на такого "потребителя" в выстраивании этической основы своего бизнеса - это неправильно, нечестно и как-то даже неэтично.
А ваши настоящие клиенты, если они получают пользу от вашей работы, ценят и уважают ваш труд, более того, сопереживают вашему успеху и поддерживают вас.
И я очень благодарен всем своим клиентам за такую поддержку, без которой мне бы было очень тяжело заниматься тем, чем я занимаюсь. И это не только вопрос денег. Видеть, что твой труд ценят и любят, что люди готовы что-то отдавать взамен - это огромная моральная поддержка.
Вам больше не нужно выбирать
В заключение я бы хотел очертить границы рассуждений этой статьи. Я считаю, это важно.
В этой статье я не пытался сказать, что счастье в деньгах. Более того, во многих своих статьях я пишу, что счастье как раз не в этом. Я постоянно говорю о том, как сильно можно "сгореть", разочароваться, прикладывая к своей жизни стереотип о том, что успех равно счастье.
С другой стороны, я понимаю, что как раз-таки сам факт материального благосостояния сильно дискредитирован и обесценен в глазах мыслящих и морально чувствительных людей из-за этих самых стереотипов об успехе, которые нам навязываются и вызывают рефлекторную тошноту.
Короче, чрезмерное навязывание нам одних стереотипов ("каждый должен стремиться к успеху", "деньги - это счастье и каждый их желает") формирует парадоксальным образом другие стереотипы ("успех - это плохо", "деньги приносят несчастье", "быть необеспеченным и работать за идею - это хорошо").
Я знаю, что счастье не в деньгах (как говорил мой друг: "но и этого счастья у нас нет" ), счастье внутри, в нашем сознании. Если наше сознание не развито, то никакие деньги не принесут нам длящегося счастья. Это первично.
Но при других обстоятельствах материальный успех является одним из справедливых аспектов вашей жизни. В нем нет ничего плохого. Напротив, он может стать очень приятным бонусом для вашей деятельности.
К тому же, деньги это не только источник удовлетворения суетных желаний и нужд. Это материальный оплот для вашей семьи. Это средство помощи. Это моральная поддержка и источник уверенности.
Вам вовсе не обязательно выбирать между работой за деньги и работой за идею. В своей жизни вы можете реализовывать свои самые благородные устремления за достойную компенсацию, и при этом не чувствовать стыд и недовольство собой.
