Van geboorte tot dood, doorlopen we 8 ontwikkelingsfasen, waarbij we allemaal in een identiteitscrisis verkeren. Wat is het en wat is het gevaar? Wat gebeurt er met ons op specifieke leeftijdintervallen? Hoe kunt u uw kind helpen om het omslagpunt te overleven? Na het lezen van het artikel zult u niet alleen de antwoorden op deze vragen vinden, maar ook uitvinden waar de harken verborgen zijn, waar per ongeluk op kan worden getrapt.
Wat is een identiteitscrisis?
De identiteitscrisis is de periode van vorming van iemands identiteit door de zoektocht naar iemands plaats en rol in de samenleving, bewustzijn van zijn eigen uniekheid. Onderzoek naar dit fenomeen behoort toe aan de Amerikaanse psycholoog Eric Erickson, die acht stadia van menselijke psychologische ontwikkeling heeft geïdentificeerd. De overgang van de ene stap naar de andere gaat gepaard met veranderingen in de waarneming van zichzelf en de wereld om ons heen. De meeste van hen komen voor de leeftijd van 21 jaar, maar zelfs na deze leeftijd worden de waarden opnieuw geëvalueerd. Leeftijdsgrenzen kunnen veranderen of veranderen, maar de volgorde van de stappen blijft voor de meesten hetzelfde.
Vertrouwen of niet?
Een persoon wordt geconfronteerd met de eerste crisis in het eerste jaar van zijn leven. "Is de wereld een veilige plek of een vijandige omgeving voor mij?" - dit is nu de belangrijkste vraag. Het kind observeert de situatie en de mensen om hem heen en bestudeert hoe consistent, stabiel en welwillend handelen met hem is.
Het belangrijkste dat in de eerste fase moet gebeuren, is het ontstaan van het vertrouwen van een kind in de wereld. Als u uw baby voorziet van regelmatige zorg, aandacht, zorg, zal hij zich veilig voelen. En dit is de garantie voor de harmonieuze ontwikkeling van de persoonlijkheid. Bovendien zal een vertrouwensrelatie met de wereld iemand helpen om voorzichtig over kritische drempels te gaan.
Vecht voor onafhankelijkheid
Van één tot drie jaar gaat een persoon door de volgende ontwikkelingsfase, waarvan de essentie bestaat in de vorming van persoonlijke onafhankelijkheid en verzet tegen de opvoeding van volwassenen. In elk geval moet het kind de grenzen van zijn autonomie en keuzerecht verdedigen. Hij probeert verworven vaardigheden te gebruiken (zich aankleden, zijn haar kammen, enzovoort) en zijn vaardigheden voortdurend verbeteren.
Kinderen die niet beperkt waren in de studie van zichzelf of hun omgeving, maar integendeel hun verlangen naar onafhankelijkheid ondersteunden, hebben meer vertrouwen in zichzelf. Ze zijn klaar om de grenzen van hun territorium te verdedigen, hun eigen mening, weerstand te bieden aan de druk van buitenaf. Harde kritiek, voortdurende controle en verwijten als: "Wie zie je eruit!", "Kijk wat je hebt gedaan!", "Alle kinderen zijn als kinderen, en je bent!" zelftwijfel opheffen, gevoelens van twijfel en schuldgevoelens veroorzaken. Als je voorkomt dat het kind zichzelf verklaart, zal hij in de toekomst volledig afhankelijk zijn van anderen.
Initiatief of schuldgevoel
Van drie tot vijf jaar begint de fase van zelfbevestiging. Dit is een periode van actieve interactie met kinderen, onderzoek naar hun interpersoonlijke vaardigheden en zelforganisatie. Het leven van een kind is nu heel dynamisch: kinderen bedenken games, kennen rollen toe, nemen initiatief en leren in een team te communiceren.
Als hij zich veilig voelt, kan hij zijn organisatorische vaardigheden in dit stadium tonen, dan zal de deur naar harmonieuze rijping gemakkelijk en natuurlijk opengaan.
Ouders die gewend zijn te kritiseren, stoppen of stoppen om gevaar te voorkomen, lopen het risico het kind schuldig te verklaren. Onderdrukken van het initiatief dat is ontstaan, het voorkomen van de "stroom van vragen" en de vraag van het kind om deze of gene situatie te verklaren, stellen ons voor dat het kind zich afgewezen en onnodig zal voelen. Het schuldgevoel onderdrukt niet alleen de creativiteit, maar verstoort ook het proces van communiceren met anderen.
Voor volwassenen is de moeilijke, maar uitvoerbare taak om initiatief en natuurlijke schuld in evenwicht te brengen.
Zelfvoorziening versus zelftwijfel
De periode van 5 tot 12 jaar onderscheidt zich door actief begrip van kennis, wanneer een persoon leert om de ontvangen informatie te lezen, te schrijven en te verwerken. Nu is de bron van de vorming van een gevoel van zelfvoorziening niet de ouders, maar leraren en kameraden. Aanmoediging, ondersteuning van initiatieven en ondersteuning zorgen ervoor dat een persoon vertrouwen heeft in zichzelf en zijn capaciteiten.
Veroordeling van initiatief of buitensporige kritiek van anderen veroorzaakt de opkomst van een complex van complexiteiten, twijfel aan zichzelf. Bovendien leidt het gevoel van minderwaardigheid dat op deze basis is ontstaan tot de onwil om te leren en zich verder te ontwikkelen.
Pad naar bewustzijn
In de vijfde fase zijn we 12 tot 21 jaar oud. Gedurende deze periode, de overgang van kindertijd naar volwassenheid, waarvan de soepelheid een belangrijke rol speelt in de vorming van een holistische persoonlijkheid. Nu is prioriteit het vestigen van een carrière en een persoonlijk leven. Er is een scheiding van de ouders en een zorgvuldige zoektocht naar zichzelf in alle sferen van het leven. Wie ik ben Waar ben ik comfortabel om te zijn? Wat wil ik? Deze en andere problemen die een psychologische crisis veroorzaken, leiden als gevolg daarvan tot de definitie van hun professionele en seksuele rollen.
Als iemand in dit stadium niet genoeg kracht en ervaring heeft om zichzelf te identificeren, kan er een rolverwarring optreden. Wat betekent dit? Een intern onzekere tiener is vatbaar voor abrupte experimenten in de zoektocht naar zichzelf, die vaak gepaard gaan met negatieve gevolgen. Pogingen om zijn enthousiasme in bedwang te houden en hem in een bepaalde richting te sturen, veroorzaken protest, rebellie, afwijzing.
Intimiteit en liefde
In deze fase passeren we de snelste, omdat deze zich in het interval tussen 21 en 25 jaar bevindt. De periode is gewijd aan de studie van liefde en je partner. Het vermogen om langdurige vertrouwensrelaties op te bouwen, te geven, te doneren, verantwoordelijk te zijn voor een ander, ontwikkelt zich. Als het mogelijk is om een situatie van comfort te creëren, gaat de persoon naar het volgende niveau van ego-ontwikkeling, met succes het overleven van een identiteitscrisis.
Als je lange tijd specifiek serieuze relaties vermijdt, dan is er een risico om te wennen aan permanente innerlijke eenzaamheid, een depressieve toestand of zelfisolatie van de buitenwereld.
Actieve ontwikkeling
Vanaf 25 jaar begint volgens Erickson een nieuwe fase van menselijke ontwikkeling, die het langst is sinds hij op 65-jarige leeftijd eindigt. Het is een tijd om een gezin te stichten, een carrière, een overgang naar de rol van een ouder, enzovoort. Het niveau van zelfrealisatie in deze vitale gebieden bepaalt hoe succesvol iemand zich door het leven zal voelen.
Als de doelen die in voorgaande fasen zijn gesteld niet worden behaald, is er een kans op een stop op weg naar verbetering. Het gevoel van eigen improductiviteit kan een doodlopende weg en een diepe psychologische crisis inlopen, waardoor een verdere ontwikkelingsperiode wordt vertraagd.
Wijsheid tegen wanhoop
Op de leeftijd van 65 beginnen we het leven dat we geleefd hebben te analyseren, maar we houden niet op bij haar onderzoek. Op dit moment wil iemand de vruchten zien van zijn inspanningen en inspanningen, zich bewust van zijn succes. Maar als we in plaats van een goed resultaat vaststellen dat het verleden onproductief geleefd is, de doelen niet zijn bereikt, de plannen niet zijn gerealiseerd, dan is er een kans dat depressie zal komen.
Als de identiteitscrisis in dit stadium soepel verloopt, zal de persoon die wijsheid heeft verworven in het verleden kijken met een gevoel van nederigheid, dankbaarheid, volheid. Dit maakt het mogelijk om zonder angst ouderdom en het einde van het leven te naderen.
Wat is een psychologische crisis
Een psychische crisis is een aandoening die veranderingen in het vroegere patroon van persoonlijkheidsgedrag vereist. Zulke keerpunten komen periodiek voor in het leven van elke persoon en zijn de norm van ontwikkeling. Maar als een volwassene de kracht heeft om zelfstandig met zijn toestand om te gaan, dan hebben kinderen, vooral in de adolescentie, de steun en het begrip van volwassenen nodig.
Hoe manifesteert de psychische crisis zich?
- negatieve emoties zijn moeilijk te beheersen (uitbarstingen van woede, plotselinge woedeaanvallen, enz.)
- oorzakenloze onrust of paniek
- het gevoel van eigen hulpeloosheid, minderwaardigheid wordt verergerd
- moeilijk om acties te plannen en vast te houden aan een bepaald algoritme
- de realisatie van de gemaakte fouten komt in een doodlopend traject van waaruit het lijkt alsof er geen uitweg is
7 tips om tieners te helpen een psychologische crisis te overleven
- Niet alleen de prestaties loven, maar ook hun ambities
- Aanmoedigen van initiatieven en de wens om hun eigen belangen te verdedigen
- Behandel tieneronderwerpen serieus, zelfs als ze lichtzinnig of stom lijken
- Om te helpen bij het ontdekken van vaardigheden, verwijzend naar het idee dat elke persoon op zijn eigen manier getalenteerd is
- Toon respect voor de persoonlijkheid van het kind, leg hun opvattingen over het leven niet op
- Om het vermogen te ontwikkelen om te antwoorden op hun daden, dus gewend aan verantwoordelijkheid
- Accepteer het feit van opgroeien, geef het kind de gelegenheid om zichzelf te vinden, als het natuurlijk zijn gezondheid niet schaadt
De identiteitscrisis is het proces van het vinden van zichzelf, dat van tijd tot tijd op de deur van elke persoon klopt. Als we vanaf de geboorte comfortabele voorwaarden krijgen om de keerpunten te passeren, dan zullen de daaropvolgende bezoeken van de crisis met een glimlach en open armen worden ontvangen. Maar als dit niet is gebeurd? Wrok tegen het verleden zal geen resultaten opleveren, maar alleen een intern conflict oproepen. Het is mogelijk om hem te vermijden door rond te kijken. Een kind heeft nu uw steun nodig. En, zoals je weet, bestaan de kinderen van andere mensen niet.
