Het boek "The Paradox of the Perfectionist", geschreven door Tal Ben-Shahar, kwam nogal toevallig bij mij. Ik denk meestal dat ik alleen al mijn problemen aankan en vaak overtuig ik mezelf zelfs dat er helemaal geen problemen in mijn leven zijn. Ik heb bijna de verlichting bereikt, mijn leven is mooi, ik heb alles onder controle, ik voel geen negatieve emoties, en als het soms gebeurt dat iemand boos wordt of een week lang in wanhoop raakt, omdat een kleinigheidje me doet veranderen jouw plannen. Ik moest tenslotte de mogelijkheid van mijn plotselinge ziekte of het feit dat het zou regenen, sneeuw, een file op de weg of door de hoofdleiding van de verwarming breken en daardoor het verkeer blokkeren.
Ik schold mezelf zonder reden, berispte mezelf dat ik vanwege mijzelf niet "hier en nu" gelukkiger kon worden, want voor absoluut geluk ontbrak ik slechts een beetje - om absoluut ALLES onder controle te hebben en helemaal geen negatieve emoties te ervaren. Gezond verstand vroeg me een volledig logische vraag: "Ken je mensen die alleen positieve, positieve emoties hebben?" waarop ik mezelf antwoordde dat als ik ze niet kende, dit niet betekent dat ze dat niet zijn, en zelfs als ze dat niet zijn, wat me belet de eerste persoon zonder negatieve emoties te worden. Natuurlijk beschouwde ik mezelf als een perfectionist, maar ik was er trots op, streefde ernaar een ideale, voorbeeldige perfectionist te worden. Wat was ik fout!
In de inleiding vertelt Tal Ben-Shahar drie kleine verhalen. De eerste over zichzelf, toen hij elke dag student was, kwelde hij zichzelf met twijfels. Wat gebeurt er als hij naar het schoolbord wordt geroepen en hij het antwoord op de vraag niet vindt? Wat gebeurt er als hij naar een woord, zin of een hele lezing luistert? Maar wat als falen op hem wacht, hij zal niet met onderscheid afstuderen aan de universiteit, hij zal geen baan krijgen in de robot van zijn droom, hij zal niet het leven hebben waarvan hij droomde. En nu is het ergste uitgekomen. Hij ontving op het examen vier, in plaats van zo'n wenselijke vijf.
Het tweede verhaal gebeurde ook met onze auteur, maar tien jaar later, toen Tal Ben-Shahar positieve psychologie doceerde aan Harvard. Hij werd benaderd door een jonge man genaamd Matt, een kamergenoot en medestudent van Steve, die zijn opleiding in positieve psychologie volgde. Matt vertelde Tal aan Ben-Shahar dat hij op zijn hoede was, want als Matt ooit van streek zou zijn geweest, zou hij Steve alles vertellen. Het was geen grap. Deze student Matt, net zoals velen het bij het verkeerde eind hadden, geloofde dat een gelukkig leven alleen uit positieve emoties bestaat en dat er geen plaats is voor verdriet, jaloezie, jaloezie of teleurstelling.
Het derde verhaal gaat over een man genaamd Alandser Claire. Zijn leven was perfect. Hij werd de beste student aan de universiteit van Oxford, toen een van de beroemdste van zijn wetenschappers, en ontving verschillende prijzen en prijzen. Hij publiceerde romans en eigen gedichtenbundels, schreef twee albums. Maar niet beperkt tot dit, werd hij een scenarioschrijver, regisseur en producent van de televisieserie over China "Dragon Heart". Deze serie won een van de belangrijkste onderscheidingen in de bioscoop - de Emmy Award, maar ... Alandser Claire pleegde zelfmoord op zijn achtenveertigste, na het voltooien van de televisieserie, waarvoor hij een Emmy ontving. Zijn ex-vrouw zei: "Emmy" is een symbool van succes, wat zoveel voor hem betekende, dankzij dat hij in zijn eigen ogen zou groeien.Hij had zoveel symbolen betekenisvoller dan "Emmy." Telkens wanneer hij dat deed hij, hij had een nieuwe beloning nodig. '
Deze drie verhalen karakteriseren heel duidelijk de belangrijkste kenmerken van de perfectionist: hij ontkent de mogelijkheid om ergens in te falen, ontkent het bestaan van negatieve emoties in zijn leven en ontkent succes. Mee eens, er is iets om over na te denken. Ja, en voor deze speciale dank aan de auteur. Het is voor de gelegenheid om na te denken, je eigen angsten, fouten te analyseren. Na een andere conclusie vraagt de auteur zijn lezer om na te denken. Herkennen we bijvoorbeeld onszelf of iemand die je kent in deze drie verhalen?
In een keer werd perfectionisme beschouwd als een soort zenuwinzinking. In essentie zijn dit immers 'mensen van wie de normen ver uitstijgen boven het bereik van redelijke of redelijke mensen, die inspannende en onvermoeibare pogingen doen om onmogelijke doelen te bereiken, hun eigen waarde bepalen, uitsluitend in termen van productiviteit en succes'. De wetenschap staat echter niet stil en de huidige psychologen hebben twee soorten perfectionisme geïdentificeerd: positief (adaptief en gunstig) en negatief (niet-adaptief en neurotisch). De auteur noemt positief perfectionisme, optimisme en negatief perfectionisme. In het hele boek identificeert de auteur niet alleen het probleem - perfectionisme, hij geeft hoop, een alternatief in de vorm van optimalisatie.
Toen ik begon te lezen, dacht ik dat de auteur het probleem alleen in theorie kent, ja, hij heeft misschien veel tijd besteed aan het bestuderen van het probleem, maar hij weet niet wat het betekent om een perfectionist te zijn. En ik was blij om te horen dat het pad dat hij had gevolgd voordat hij zichzelf als een perfectionist zag en het begin van de beweging naar optimalisme, lang en moeilijk was. De auteur geeft toe dat "het thema van perfectionisme het dichtst bij mijn hart en geest staat, omdat ik zelf zijn problemen ben tegengekomen en hij voegt eraan toe:" Ik was niet verrast dat mijn studenten in lezingen over perfectionisme ook van bijzonder belang zijn. Zoals Carl Rogers schreef: "De meest persoonlijke is de meest voorkomende."
Het boek is verdeeld in drie delen: theorie, praktijk en reflectie. In het eerste deel spreekt de auteur over het belang van het maken van mislukkingen, emoties, realiteit en succes. We leren immers van onze fouten, het is erg belangrijk om ons niet te concentreren op het feit van de fout, maar op wat het ons in de toekomst kan leren, analyseren en conclusies trekken. We willen allemaal de top bereiken en ambitieuze doelen voor onszelf stellen, maar we mogen geen gijzelaar worden van onze eigen verplichtingen. Om het doel te bereiken zijn er altijd verschillende manieren en niet altijd de directe middelen de beste.
Je hoeft niet tegen jezelf in te gaan, tegen je menselijke natuur in. Laat jezelf menselijk voelen, verwerp je emoties niet, wat ze ook mogen zijn. Negatieve emoties ontkennen en afwijzen, we versterken alleen hun actie. Immers, hoe meer we proberen niet boos te worden, hoe meer we nadenken over wat ons boos maakte. Accepteer de realiteit zoals die is, met al zijn verdriet en vreugde, ups en downs. Je vriend, collega, buur of familielid ervaart immers dezelfde angsten, dezelfde emoties. Als je verdrietig bent, sta jezelf dit toe, omdat verdriet vreugde zal brengen van troost, je vrienden of familieleden zullen je een aangename verrassing geven om je verdriet te verdrijven en vreugde zal je hart vullen. Als je wordt geprezen door de chef of je afdeling je dankbaar is voor de prijs, sta jezelf toe om te genieten van succes, neem het niet als vanzelfsprekend aan, verheugen je erover.
We zijn niet perfect en het is de moeite waard om het te accepteren. We zullen niet het perfecte liefdesverhaal hebben, de perfecte look, alsof we net de cover van een tijdschrift hebben verlaten. En er is niets eng of beledigend. Omdat het ideale liefdesverhaal werd geschreven door een scenarioschrijver, opgevoerd door de regisseur, en gespeeld door acteurs die vaak een eigen leven leiden. De modellen op de cover van een glossy magazine zijn door Photoshop grondig verwerkt en in het dagelijks leven kunnen we ze zonder make-up niet eens herkennen.
De essentie van het tweede deel van het boek is om te leren hoe de ideeën die in het eerste deel zijn besproken toe te passen. Een grote rol wordt gegeven aan praktische oefeningen.
In het derde en laatste deel reflecteert de auteur, voert een dialoog met de lezer en geeft veel praktisch advies. Het behandelt dergelijke aspecten van het leven als: de rol van lijden in ons leven, het belang van eigenliefde, de prijs betaald door mensen die hun emoties verbergen, de beweging voor veroudering, ondanks de anti-verouderingsbeweging en anderen.
Over het algemeen vond ik het boek erg leuk. Ze hielp me om mezelf beter te begrijpen, om het probleem te beseffen van het nemen van het pad van herstel, het pad van optimalisatie. Tijdens het lezen besprak ik enkele ideeën met mijn vrienden en velen van hen waren zeer geïnteresseerd. Dus adviseer ik het aan iedereen die zichzelf een beetje heeft herkend.
