Misschien leerde je enige tijd geleden meditatie en voelde je het verbazingwekkende effect op jezelf. En nu wil je praten over hoe te mediteren, je vrienden, familieleden. In dit artikel zal ik je vertellen waar geen nieuwe mediteerders over zouden moeten praten en De meest voorkomende fouten leraren van meditatie.
Misschien oefen je je oefening alleen, maar je hebt problemen en lastige vragen. Misschien volgt u onnauwkeurige instructies of formuleert u zelf instructies. Of train je mensen professioneel in meditatie en merk je dat veel van je studenten je soms niet begrijpen. Ik hoop dat dit artikel nuttig zal zijn voor zowel docenten als studenten in meditatie, omdat het typische onnauwkeurigheden in populaire meditatie-instructies zal overwegen.
Waarom is het verkeerd om te zeggen "kijk gedachten van de zijkant" of "concentreer je op de ademhaling". Waarom zou je meditatie gratis correct leren? En waarom is het goed om ook voor geld meditatie te leren? Antwoorden verder.
Ik zeg graag dat meditatie tegelijkertijd eenvoudig en moeilijk is. Dit is eenvoudigweg omdat de beschrijving van de juiste technologie in één zin kan passen. En het is moeilijk om de reden dat de principes die aan de praktijk ten grondslag liggen, onze gebruikelijke patronen van denken, perceptie en gedrag tegenspreken. Daarom begrijpen veel mensen deze principes niet meteen en hebben ze tijd nodig om meditatie te leren en de essentie ervan te vatten.
Natuurlijk speelt degene die mensen opleidt, de leraar, een belangrijke rol in dit proces. Hoe duidelijker, duidelijker en duidelijker hij zijn kennis overdraagt aan zijn studenten, hoe groter de kans dat deze persoon de meditatie correct zal gebruiken, de oefening niet binnen een paar maanden achter zich laat, zijn principes in het dagelijks leven integreert en verbazingwekkende metamorfoses van het leven tegenkomt, zoals veel mensen al hebben gedaan die al geruime tijd mediteren.
Maar het feit dat meditatie zowel moeilijk is als gewoon van toepassing is, niet alleen om het te leren. Maar ook om dat te leren. Om dit te doen, is het niet altijd voldoende om de basisaspecten van meditatie zelfstandig te beheersen. Het is noodzakelijk om de eigen ervaring te kleden in duidelijke en noodzakelijke instructies die geen verwarring in de hoofden van mensen veroorzaken. En deze vaardigheid komt niet altijd meteen. Soms moet je de weg van fouten gaan, op een paar harken stappen. Dit maakt het mogelijk om precies te begrijpen wat mensen nodig hebben om over de techniek van meditatie te praten, zodat ze er maximaal van kunnen profiteren.
Ik begon rond 2011 te mediteren. Sindsdien heb ik veel verschillende technieken geprobeerd en verbeteringen aangebracht aan mijn basistechniek. De basisprincipes van mijn meditatie zijn echter niet drastisch veranderd. Dat wil zeggen dat mijn huidige meditatie thuis niet veel verschilt van hoe ik vijf jaar geleden begon met mediteren in suburbane treinen op weg van mijn werk naar het wegwerken van depressie en angst. Hoewel er sindsdien zeker veranderingen in de kwaliteit van meditatie hebben plaatsgevonden.
Maar desondanks heeft mijn artikel "Hoe te te mediteren correct" meerdere herzieningen ondergaan: ik heb hele paragrafen geschrapt, nieuwe toegevoegd, de structuur, voorwaarden en uitleg veranderd. Ja, mijn techniek heeft geen grote veranderingen ondergaan, maar de manieren om deze aan anderen over te dragen zijn niet hetzelfde gebleven. Ik blijf ze verbeteren, gebaseerd op mijn ervaring met het onderwijzen van meditaties en feedback van mensen die ik in de comments krijg. Ik ben me steeds meer bewust van wat een delicaat en delicaat proces is om les te geven. En tijdens dit proces moest ik op een aantal harken stappen, die ik in dit artikel ga uitspreken. Ik las veel instructies over meditatie, zowel in het Russisch als in het Engels, en concludeerde dat bepaalde fouten, "harken" in het onderwijzen van mensen, typisch zijn voor meditatieleraren.
Ik blijf mijn meditatie- en leervaardigheden verbeteren. Ik lees actief en bekijk het werk van andere meditatieleraren en probeer nieuwe benaderingen te leren voor de overdracht van de praktijk. Maar misschien is mijn ervaring ook nuttig voor iemand en zal het misverstand helpen voorkomen.
Voordat ik me tot de "harken" zelf wend, zal ik uitleggen dat de taak van dit artikel geen kritiek of een beoordeling van verschillende "shizoteriki" omvat die tijdens de meditatie ontstond. Ik zal niet alle soorten "rijkdom aantrekkende meditaties" en andere uitschot bespreken. Het onderwerp van deze kleine studie is normale instructies voor normale meditatie (als een praktijk van bewustwording), geschreven door normale mensen die echter enkele onnauwkeurigheden bevatten.
Hark 1 - "Bekijk de gedachten van opzij"
"Je sluit je ogen en probeert je te concentreren op de ademhaling, misschien heb je andere gedachten in je hoofd, maar je volgt ze niet, je bekijkt ze gewoon rustig van de zijkant." Is dat niet zo moeilijk? "
~ Instructies voor meditatie in één glossy publicatie
Niets is inderdaad eenvoudiger! Ik bekijk elke dag de gedachten van de zijkant! Ja, iedereen kan het! Denkt u dat de bewaker in uw kantoor de hele dag naar het plafond spuugt? Nee, hij kijkt zijn gedachten vanaf de zijkant! Dit verklaart zijn sereniteit, die een ander onheus luiheid zal noemen.
Ik maak natuurlijk een grapje. Het is niet zo dat =)
De meeste mensen zullen, na het lezen van deze handleiding en proberen te mediteren volgens het, zien dat ze alle tijden van meditatie strikt in een van twee toestanden zijn:
- Ze observeren ademhalingssensaties (of elk ander object van meditatie)
- Ze lopen in hun gedachten
En door de hele meditatie schakelen ze alleen tussen deze twee modi, onbewust van de eerste naar de tweede en bewust terugkerend naar de eerste.
De beloofde 'waarneming van gedachten van buitenaf' komt niet op. En dan begint iemand natuurlijk te denken dat hij verkeerd mediteert. In het beste geval zal hij zelf een vraag stellen of verduidelijkende informatie vinden. In het slechtste geval zal hij beslissen dat hij niet kan mediteren, meditatie is niet voor hem en zal de oefening opgeven.
Op een gegeven moment ontving ik veel opmerkingen met dergelijke vragen en stopte ik ze alleen te ontvangen toen ik besloot om niet zo'n grote nadruk te leggen op het observeren van gedachten en deze bewoording subtieler uit te drukken.
Let op, ik schrijf niet dat ik besloot het te verlaten. Waarom? Het is een feit dat dergelijke instructies niet door de leraar van meditatie zijn geschreven om iedereen te verwarren. Bovendien heeft het een zeker gevoel. Het toont het opvallende verschil tussen meditatie en onze dagelijkse ervaring (dat wil zeggen, de "complexiteit" van de oefening waar ik in het begin over sprak).
Door oefening, begint een persoon te realiseren dat hij geen directe deelnemer in zijn emoties of gedachten moet zijn. Gedachten lijken willekeurig te worden geboren. Dit is slechts het chaotische werk van onze geest. De praktijk leert dat we niet elke gedachte elke keer hoeven te volgen (de gedachte aan belediging, niet-bestaand gevaar, de gedachte aan het aansteken van een sigaret na het beloven om te stoppen met roken, ik bedoel elke gedachte!).
We hoeven onszelf niet te identificeren met gedachten. Je moet toegeven dat dit helemaal niet overeenkomt met onze gewoonte om door te gaan met elke mentale impuls, ervan overtuigd zijnde dat onze geest ons is. De praktijk maakt het mogelijk om te kiezen welke gedachten en verlangens om te gehoorzamen, en welke niet te laten gaan. Gedachten, emoties en verlangens zijn geen bevel meer voor ons, bindend, ze worden zinnen die we kunnen overwegen en dan afwijzen of accepteren. Het is een indirecte controle van de geest die ons vrij en flexibel in het leven maakt.
De kern van deze controle is een bepaalde vaardigheid. We ontwikkelen het tijdens meditatie. Het is een vaardigheid om niet te reageren op emoties, gedachten of verlangens, en je aandacht weer terug te brengen naar het object van concentratie. En soms in de loop van dit proces, wanneer onze concentratie al gestabiliseerd is, wanneer de geest genoeg gekalmeerd is, blijkt het dat we onze emoties als van buitenaf zien. Wij doen niets met hen: noch wij ontwikkelen, noch onderdrukken we, we merken gewoon hoe ze komen en gaan.
Maar als het principe van het observeren van emoties nog steeds op de een of andere manier door de geest kan worden begrepen, vooral na de eerste experimenten van meditatie, dan is met het waarnemen van gedachten alles gecompliceerder. In het centrum van Tushita, waar mijn meditatietraining plaatsvond, stelde ik een vraag aan een ervaren leraar. "Is het mogelijk om van opzij te observeren hoe in onze geest hele concepten en ideeën zich ontvouwen?"
Hij antwoordde: "Natuurlijk niet!". Het is een feit dat wanneer we naar onze geest kijken, we al een deel van het "processorgeheugen" gebruiken, dat meestal bij het denken betrokken is. Met andere woorden, we zien gedeeltelijk hetzelfde als we denken. Daarom is het natuurlijk onmogelijk om hele ideeën in je hoofd op te bouwen en van opzij te observeren hoe de ontwikkeling van mentale concepten plaatsvindt. Dat wil zeggen, "waarneming van gedachten" zou niet heel letterlijk moeten worden genomen. Desalniettemin is deze observatie tot op zekere hoogte haalbaar en zal ik, uit eigen ervaring, beschrijven hoe het eruit zou kunnen zien.
Soms tijdens meditatie, nadat de eerste minuten van het chaotische dwalen van de geest zijn verstreken en de geest relatieve rust heeft gevonden, komen er gedachten. De geest, gehoorzaam aan zijn gewoonte, begint zich eraan vast te klampen. Maar door het feit dat het bewustzijn ontwaakt, merken we dit 'vastklampen' onmiddellijk op en staan de geest niet toe om gedachten tot het einde te volgen. En een ogenblik nadat de geest nauwelijks de tijd had gehad om aan de gedachte vast te houden, en we snel opmerkten en onze aandacht op observatie richtten, konden we de "staarten" van gedachten waarnemen (zoals de staarten van meteoren die onmiddellijk in de atmosfeer branden). We denken niet langer een gedachte, maar hij "rolt" nog steeds voor een paar momenten door traagheid. En we kunnen dit proces observeren. Dit is slechts mijn ervaring. Misschien doen de meer geavanceerde mediteerders de dingen op een andere manier.
(Overigens zei de Tushita-meditatieleraar vanuit het centrum dat we onze gedachten en emoties niet kunnen waarnemen omdat we ons teveel proberen te concentreren, en alle "processorgeheugen" in observatie gebruiken. Daarom moet aandacht tijdens meditatie stabiel zijn, maar ontspannen en zacht.)
Hier is het belangrijk om te zien dat dit vanzelf gebeurt als onze aandacht gefocust is en de geest kalm is. Dit is een product van meditatie, maar zeker niet de technische toestand ervan. Het is niet helemaal correct om te zeggen: "sluit je ogen en bekijk de gedachten van emoties vanaf de zijkant." Omdat het zal komen wanneer de geest tot rust komt. En de geest zal kalmeren wanneer we onze aandacht houden op de gewaarwordingen die ontstaan bij het ademen, de aandacht op hen vestigend zodra we merken dat het wordt afgeleid. De laatste zin is de meditatie-instructie. Alleen dit moet worden gedaan, wat al garandeert dat u alles correct doet.
En observatie van emoties zal vanzelf komen. Of zal niet komen. Als het niet komt, dan is het ook normaal. Je moet niet denken: "of het is gekomen of niet, maar nu kijk ik of niet." Wat is je enige taak? Let op de gewaarwordingen die ontstaan bij het ademen ... dan weet je dat. Wat komt er op hetzelfde moment, welke emoties "kruipen", kom dan "kruipen". En wat niet komt en niet "kruipt", het komt niet en "kruipt niet". Dat is alles.
Inderdaad, de waarneming van gedachten en emoties is mogelijk, althans tot op zekere hoogte. En deze formulering demonstreert het verschil van meditatie van de gebruikelijke manier van denken en reageren, gedeeltelijk reflecterend op de essentie ervan. Daarom kan het in de instructies voor oefening zijn, maar alleen in een zachte en verklarende vorm, en niet in de vorm van een specifieke instructie of, vooral, het doel van meditatie.
Bekijk emoties of kijk naar adem? Wat is goed?
Voordat ik naar de volgende "rake" ga, zou ik kort willen ingaan op het aspect dat opnieuw geassocieerd wordt met het observeren van emoties. Veel meditatie-instructies zeggen: "wanneer een emotie komt, onderdruk het niet, evalueer het niet, observeer gewoon." En in een andere paragraaf kan worden geschreven: "het is uw taak om de ademhaling te observeren." Veel mensen hebben dus een vraag: als er enig idee is wat te doen, bekijk het dan van opzij of kijk uit?
Ik denk dat je beide kunt doen, beide benaderingen zullen correct zijn. Er zijn meditatietechnieken die strikt toezicht houden op de ademhaling tijdens de meditatie. Maar naar mijn mening, soms in het geval van een sterke emotie die je ervan weerhoudt je te concentreren, is het logisch om het vanaf de zijkant te "observeren". Hierdoor kan de geest er minder door afgeleid worden en zal deze verdwijnen. En dan kun je teruggaan naar de ademhaling. Dit is alleen een kwestie van oefenen, iedereen zou beide benaderingen moeten proberen en begrijpen wat het beste bij hem past.
Rake 2 - Let op je ademhaling
Een dergelijke formulering is te vinden in veel meditatie-instructies. Zij is in principe waar, maar de uitdrukking 'let op de adem' is niet zozeer details. Sommige mensen begrijpen het intuïtief correct en beginnen zich de gewaarwordingen in de neusgaten, in de borst en in de maag te realiseren, die verschijnen wanneer de lucht ons lichaam binnendringt en verlaat. Maar anderen begrijpen niet wat het betekent om "de adem waar te nemen". Sommigen beginnen aandacht te schenken aan het geluid dat gepaard gaat met inademing en uitademing, anderen visualiseren het zuurstofproces in de longen en vervolgens in het bloed.
In het algemeen neemt elk het op zijn eigen manier waar. En waarschijnlijk ligt het probleem in de formulering en niet in mensen.
Daarom is het belangrijk om aan te geven wat we waarnemen. Ademen is te abstract. In de techniek van meditatie, die ik leer (niet alleen ikzelf en vele anderen), observeren we gewaarwordingen in bepaalde delen van het lichaam die ontstaan tijdens het ademen. Welke specifieke sites? Het hangt allemaal af van uw persoonlijke kenmerken. Ik concentreer me liever op gewaarwordingen wanneer ik adem naar andere soorten aandachtsobjecten (kaars, mantra, geluid, enz.), Omdat dit soort concentratie vrij flexibel is en aan individuele behoeften kan worden aangepast.
Mensen die tijdens de meditatie in slaap vallen (evenals degenen die last hebben van derealisatie) worden aangemoedigd zich bewust te zijn van sensaties in hun neusgaten. Degenen van wie de geest voortdurend wordt afgeleid, hebben meer kans zich te concentreren op de inademings- en uitademingsgevoelens die in de buik ontstaan als gevolg van de beweging van het diafragma. En voor degenen die niet kunnen ontspannen, is het beter om de sensaties van ademhaling in het hele lichaam te realiseren: van de neusgaten tot de buik. Waarom zo, legde ik uit in het artikel "hoe te mediteren." Ik stop hier niet meer.
Hark 3 - "Tijdens meditatie voel je het, voel je het ..."
Ik kwam instructies tegen waarin stond geschreven: "als je alles goed doet, zal je ademhaling langzamer gaan werken, zul je vrede en ontspanning voelen."
Dit genereert natuurlijk verkeerde verwachtingen. Veel mensen (zoals ik bijvoorbeeld) komen vaak het feit tegen dat meditatie niet altijd prettige sensaties oplevert. En het lichaam kan op verschillende manieren reageren: verborgen angsten zullen "doorbreken" voor iemand, en vanwege opwinding zullen de hartslag en ademhaling versnellen.
Ik blijf herhalen dat het principe van meditatie tegen onze gewoonten indruist. Wanneer ik meditaties leer voor mensen die er voor de eerste keer over horen, zie ik vaak hoe de interesse in hun ogen wegebt, als ik zeg dat de betekenis van meditatie niet is om onmiddellijk aangename ervaringen of interessante ervaringen te krijgen, maar dat mentale training die dagelijks moet worden gedaan
.
We zijn gewend om te streven naar aangename sensaties en onaangename gewaarwordingen te vermijden. Bovendien zijn we gewend om onze gevoelens te verheffen tot de rangorde van de mate van "correctheid" van wat we doen.
Soms krijg ik reacties uit de categorie: "Hoera, ik deed het! Ik mediteerde en voelde de vreugde / euforie / eenheid met de ruimte. Ik zal doorgaan met studeren!"
Als je meditatie wilt beheersen, moet je stoppen met het evalueren van de oefening op basis van wat je tijdens het oefenen hebt ervaren. Het maakt niet veel uit.
Maar de gewoonte om gehecht te raken aan gewaarwordingen is zo sterk in mensen dat ze deze blijven volgen tijdens meditatie, zelfs als ze in detail uitleggen dat de essentie van de beoefening het tegenovergestelde is: alle gewaarwordingen accepteren, wat ze ook mogen zijn. Probeer geen aangename emoties te "veroorzaken" of onaangenaam te zijn, maar accepteer. Wat te zeggen over de instructies die een overdreven nadruk leggen op wat we zogenaamd 'moeten' voelen.
Er zijn instructies die niet zo radicaal zijn als de formulering die ik aan het begin van deze paragraaf heb gegeven. Тем не менее, стоит лишь неосторожно написать, что: "во время медитации замедляется дыхание, запускается парасимпатическая нервная система, способствуя глубокому расслаблению", как сотни людей начнут думать, что они медитируют неправильно, в тех случаях, если они не наблюдают таких ощущений или когда они ощущают страх, тревогу или боль.
Не спорю, ощущения покоя и расслабления имеют место быть. И в общем и целом, можно сказать, что действительно, даже единственный сеанс медитации может оказать глубокий успокаивающий эффект на ваши тело и ум. Но это будет происходить не каждый раз. Более того, я считаю, что медитации, во время которых проявляются страх, гнев и другие негативные эмоции, бывают даже более плодотворными, чем "спокойные" медитации. Потому что во время таких сеансов деструктивные, подавленные эмоции находят свой выход.
Важно всегда делать акцент на том, что во время медитации практикующий может испытывать любые ощущения. И часто они не значат ровно ничего в контексте оценки правильности и качества выполнения медитации. Пришла радость - хорошо. Пришло чувство покоя - хорошо. Пришел страх - хорошо. Пришла депрессия, грусть - хорошо.
Как правило, если кого-то не предупредить о том, что не верно оценивать свою практику исходя из ощущений, то такой человек прекратит ей заниматься, когда эти чувства исчезнут. А они исчезнут. Может быть на время, но пропадут. Потому что все наши чувства временные.
О том, как маленькие ручейки превращаются в большой поток
Обучение медитации - тонкий процесс, требующий особенного подхода. Я внимательно наблюдаю за деятельностью моих отечественных и западных коллег, стараясь научиться у них как можно большему.
И вижу, как важно в этом процессе соблюдать баланс между тем, чтобы заинтересовать людей и тем, чтобы не вызвать нереалистичных ожиданий. Например, выкладки из научных исследований, доказывающих эффективность практики, вкупе с восторженными отзывами людей, чью жизнь медитация изменила, служат для всех хорошую службу, они побуждают широкие слои общества к технике. Но без адекватной и информации о том, как применять эти методы на практике, чего стоит ждать, а чего не стоит, многие люди могут бросить медитировать, когда после нескольких недель занятий они не обнаружат исчезновения всех проблем и страхов. В своих статьях я стараюсь постоянно повторять, что медитация - это инструмент, а не самоцель. И если аспекты практики не применять в своей повседневной жизни, то толка (а главное понимания для чего это нужно и, как следствие, мотивации) будет немного.
Жесткое следование списку формальных правил медитации оберегает учителей от ненужной самодеятельности и частного произвола, как это происходит в крупных центрах медитации. Но этот же фактор может сформировать отсутствие гибкости в объяснении техники, что в некоторых организациях может переходить в ранг какого-то секулярного догматизма. Поэтому и здесь тоже будет полезно соблюдать баланс.
Я и сейчас могу мягко критиковать некоторые подходы к обучению медитации. Но при этом я отдаю себе отчет в том, что разным людям нужны разные инструкции. Раньше мне казалось, что многие способы обучать людей медитации, которые отличались от моего подхода, неправильные. Но со временем я смягчил свое отношение к ним.
Люди отличаются друг от друга. Кому-то ближе мой "рациональный" подход к практике, как к упражнению по развитию внимания, осознанности, интеллекта, способа избавления от депрессии и тревоги. Другим же это будет не интересно. Зато они с удовольствием приступят к практике, если им расскажут о просветлении и работе чакр. Им не интересно то, что говорит наука. И это нормально.
Кто-то ни за что не будет обучаться медитации за деньги, веря в то, что такое знание должно быть только "бесплатным". И такие люди найдут соответствующие организации. А другой человек, наоборот, скорее поверит в то, что, если он не заплатит за обучение, то не получит эффект. И таких людей тоже не мало, в основном, это состоятельные люди, убежденные в том, что "бесплатно" и "качественно" - понятия несовместимые.
Думаю, вам будет интересно ознакомиться со списком студентов "трансцендентальной медитации" (это всемирная организация, которую я всегда считал крайне коммерционализированной, нацеленной исключительно на зарабатывание денег). Наверняка вы найдете в этом списке своих любимых актеров или музыкантов. И несмотря на то, что мне никогда не нравились методы этой организации по привлечению людей к практике, я вижу, что результат на лицо! Десятки известных людей изменили свою жизнь, избавились от депрессии, стали счастливее. Да, они заплатили немало денег, но по-другому они, возможно, никогда бы не дошли до практики!
Есть люди, которым, чтобы обучиться медитации потребуется лишь приблизительная инструкция, умещающаяся в одном предложении. Но есть также много тех, кому понадобятся месяцы работы с опытным преподавателем, чтобы научиться медитировать. Люди разные, и это абсолютно нормально!
Теперь я понимаю, чем больше разнообразие методов обучения медитации (за исключением всякой "шизотерики"), тем больше самых разных людей откроют медитацию.
Не так важно, что кто-то объясняет эффект практики раскрытием чакр, а другой изменением активности определенных участков мозга. Если медитация способна сделать счастливыми самых разных людей: верующих, атеистов, рациональных, эмоциональных, мистиков и практиков, то пусть для каждого типа личности найдется свой учитель!
Пусть это будет похоже на множество маленьких потоков воды, которые спускаются с гор, но в итоге, образуют единый, мощный поток!
