Een baby spenen om een vinger te zuigen

Jonge ouders staan voor veel uitdagingen. Vooral als dit het eerste kind is. Het is moeilijk om de baby uit de luier of de tepels te spenen. Dit vereist geduld en wijsheid van de ouders. Soms, als gevolg van succesvol spenen uit de tepel, ontstaat een ander probleem - de baby zuigt een vinger.

Voor een baby is de zuigreflex natuurlijk. Zelfs vóór zijn geboorte, zuigt hij een vinger in de maag van zijn moeder. Zo'n foto kan vaak worden waargenomen tijdens een echografie. Na de geboorte is deze reflex erg belangrijk. Hiermee kan de baby eten krijgen en als gevolg daarvan de vitale activiteit van het lichaam ondersteunen.

Wat te doen als deze reflex niet nodig is, maar het blijft? Kinderen hebben soms de gewoonte om tot acht jaar lang duim te zuigen. Hoe dit probleem op te lossen?

De oorzaken van de gewoonte om de vinger in een kind te zuigen

Om te beginnen moeten jonge ouders kalmeren en onthouden dat het kind tot zijn achttiende zeker niet op zijn duim zal zuigen. Vroeg of laat zal het voorbijgaan. Maar zorg ervoor dat u de redenen begrijpt. Dit gedrag kan de volgende problemen signaleren:

De baby heeft niet genoeg aandacht.

Haal je hem vaak op, praat met hem, speel? Laat het kind niet te lang alleen. Zelfs als je met je bedrijf bezig bent, laat ze dan gewoon naast je spelen. Hij moet zich geliefd en beschermd voelen.

Het kind bevindt zich in een staat van constante stress.

Zelfs als je het kind niet berispt en straft, beledigen ze hem misschien op de kleuterschool? Denk er ook over na, hoe vaak is hij getuige van familieruzies en conflicten? Bescherm het tegen stress, elimineer vervelende factoren. Zorg ervoor dat de sfeer in huis kalm is.

De baby ervaart op dit moment ongemak.

De wens om een vinger op een ongemakkelijk moment te zuigen, bijvoorbeeld wanneer hij nieuwe mensen ontmoet, wanneer hij zich kwaad maakte of werd uitgescholden vanwege de behoefte om kalmte te herwinnen, om vrede te voelen. Inderdaad, in zijn onderbewustzijn zijn de herinneringen nog vers wanneer hij positieve emoties en een vredig gevoel kreeg van het zuigen aan de borst van de moeder of de tepel. In de volwassenheid verandert dit in de gewoonte om een pen of potlood, nagels te knabbelen, de cuticula af te scheuren op het moment van nerveuze spanning.

Tanden beginnen te snijden.

De kleinsten beginnen een vinger te zuigen op het moment dat de tijd van het verschijnen van de eerste tanden nadert. Dit is een reactie op jeuk en ongemak in het tandvlees. Oudere kinderen moeten ook letten op de conditie van de tanden.

Het kind heeft honger.

Dit is een van de meest voorkomende redenen. De zuigreflex is rechtstreeks gerelateerd aan voedselreflexen. Als de baby een borst, een tepel met pap wil, begint hij onbewust zijn vinger te zuigen. Bij sommige kinderen blijft deze gewoonte bestaan tot de leerplichtige leeftijd.

Het feit dat de baby constant een vinger zuigt, is geen groot probleem. Maar je moet er vanaf komen. In de toekomst kan deze gewoonte de vorming van abnormale bijten, spraakgebreken en spot van leeftijdgenoten veroorzaken. En dit zal op zijn beurt het zelfvertrouwen van de baby negatief beïnvloeden. Daarom moeten jonge ouders de nodige aandacht besteden aan dit probleem.

Hoe kan een kind gespeend worden van een onplezierige gewoonte

Als je wilt dat je baby stopt met zuigen aan je vinger, volg dan deze regels:

Scheld niet tegen het kind als je ziet dat hij het weer doet.

Het is beter om hem af te leiden, een speeltje in uw handen te leggen, iets interessants te laten zien.

Praat met de baby.

Leg goed uit dat het zuigen van een vinger lelijk is, het ziet er van de zijkant grappig uit, er zitten microben op de handen, die dan in de buik komen, enz.

Behandel alles met humor.

Er is zo'n effectieve methode - de "spiegel". Als het kind zich slecht begint te gedragen, moet je zijn gedrag "spiegelen", vriendelijk de spot met hem drijven. Bijvoorbeeld, in deze situatie, wanneer je ziet dat de baby vingers in je mond trekt, begin je aan je vinger te zuigen. Benadruk tegelijkertijd sterk de absurditeit van de situatie en lach erom. Het belangrijkste is niet om het kind te beschamen, kwetsende woorden tegen hem te zeggen, bijnamen te verzinnen. Allereerst verwacht hij goedheid en bescherming van ouders.

Maak een herinnering.

Meestal begint de baby zijn vinger onbewust te zuigen, op het moment van diep nadenken. Leg handschoenen op de handen van uw kind of wikkel uw vingers met een pleister. Je kunt ze beschilderen met gekleurde viltstiften, zodat het kind het niet als een straf beschouwt. Leg hem uit waarom. Telkens wanneer hij zijn vingers in zijn mond steekt, zal een pleister dienen als een waarschuwing voor hem dat dit niet kan worden gedaan.

Gebruik een speciale coating voor nagels.

Er zijn vernissen en emails, die een onaangename, bittere smaak hebben. Ze zijn niet-toxisch en zijn ontworpen om kinderen en volwassenen die spijkers bijten te spenen. In dit geval zullen ze ook helpen.

Maak dit geen ernstig probleem in de ogen van een baby.

Als hij zich schaamt, schuldig voelt, zijn eigen minderwaardigheid vanwege zijn gewoonte, zal de situatie alleen maar erger worden.

Probeer te onderhandelen.

U kunt al een dialoog voeren met een kind van 5-6 jaar en ouder. Beloof hem wat hij wil - een speeltje, een boek, een wandeling naar een pretpark. Hiervoor moet hij een week lang geen vinger zuigen. In het weekend - aanmoediging. Herhaal dit elke week. Na een tijdje leert het kind zichzelf te beheersen.

Koop een kind Rubik's Cube of Tetris.

Deze speeltjes helpen je om je handen te bezetten op het moment van nadenken of een ongemakkelijke situatie. Daarnaast ontwikkelen ze logica, visueel geheugen, ruimtelijk denken en fijne motoriek.

De gewoonte om duim te zuigen bij kinderen jonger dan 4 jaar oud kan worden genegeerd. Het is de moeite waard om ermee te vechten als andere uitingen van nervositeit worden waargenomen - verstrooidheid, prikkelbaarheid. Ook kan de baby nagels, haar knagen en andere handelingen uitvoeren die wijzen op een alarmerende toestand. Als de gewoonte om op een vinger te zuigen wordt waargenomen bij een kind van vijf jaar oud en gesprekken niet helpen, moet je je wenden tot een kinderpsycholoog.

In elk geval gaat het om de opvoeding van kinderen, er is geen plaats met haast. Wees geduldig. Scheld het kind niet uit. Besteed aandacht aan zijn zelfrespect, peerrelaties. Elimineer de factoren die verhoogde angst kunnen veroorzaken. Omring de baby met zorg en liefde!